Valla benim bu. Huzurum kaçıyor ve düzenim bozuluyor. Hep de konuşmak istemediğim zaman geliyorlar zorla konuşturuyorlar. Tamam misafirperverlik önemli ama yapacak bir şey yok hoşlanmıyorum.
Babam. Pazar gunlerı gece perdelerını actırmaz, telefon fısını cekerdı adam. Sırf evde donla gezebıleyım ve koltuguma kımse oturmasın dıye mısafır gelmesını ıstemezdı. Ama guzel yanları da yok degıl. Ozellıkle uyanık bı ergensenız:
+ baba haftasonu arkadasımda kalabılır mıyım?
- hayır.
+ o zaman onu cagırıyorum.
- hayır, sen gıt.
benim küçüklük halim bu. eve misafir gelince götümü yırtana kadar bağırırdım ve gidene kadar da susmazdım. ha bu süreç çok sürmezdi o ayrı.
(bkz: evlat olsam sevilmem)
gelince de gitmesini istemezler genelde. bunlardaki tek sorun kurulu düzenleri kolayca değiştirememeleridir. yeni durumlara karşı tepki verirler kolay alışamazlar ama alışınca da değiştirmek istemezler bu yüzden misafir giderken de üzülürler.
