aga tamam misafirin başımız üzerinde yeri var ama ağırlamak ve memnun etmek hiç kolay değil. insanlar sizin yaşam alanınıza dahil olduklarında çok mız mız oluyorlar. karakterini bildiğim, senelerdir tanıdığım dostlarım bana geldiklerinde sanki istedikleri şeyi kendileri yapamazlarmış gibi ricada bulunuyorlar. mutfağı biliyosun. git al işte. şımartılmak istiyorlar belki. bilemiyorum. ama benim gibi biraz fazla titiz biri için misafir sonrası evin o haliyle baş etmek çok zor. yine de allahçımız yokluklarını hissettirmesin. fakat gerçekten en azından mutfağa gidip suyunu almak zor olmamalı ya. çekiniyorlar mı acaba kendileri yapmaya? yo. yırtık tiplerdir. zulüm seviyorlar. zulüm. samimiyim.
babaannemdir, teyzemdir. evine kimsenin gelmemesine alışmış insandır.
benim küçüklük halim bu ayrıca. eve misafir gelince götümü yırtana kadar ağlardım, gidene kadar da susmazdım. ha bu süreç çok sürmezdi o ayrı.
(bkz: evlat olsam sevilmezdim)
çocukken eve misafir geldiğinde onların yanında annemi "nerede yatacaklar, kaç gün kalacaklar" diye darlamayı pek severmişim, şu an çok net hatırlamasam da.*
ha sonradan misafirleri sevmeye başlamış değilim. sadece eskisi kadar sık misafir gelmemeye başladı, sonra bir noktada nötr kaldım sanırım.
Her şeyi ve herkesi sevip sevmemesine göre sınıflandıran bir insan olarak sevdiğim biri misafir olarak gelirse zaten ona asla misafir muamelesi yapmam. Eğleniriz, güleriz, hatta kafa dengiyse ve yatılı gelmişse gece yarısına kadar sohbet etmeyi çok severim.
Fakat sevmediğim biriyse de odamdan bile çıkmam. Hoş geldiniz demem. Ölü taklidi yaparım. Yatılı geldiyse fazla uzatmasın diye mesafeli davranırım.
insan gibi geliyorsa gelsin diyen insan tipi vardır ki bu ben oluyorum, çünkü bazıları huzur bozmaya gelir, çevremde çok var. bir de ikram konusunda üşenen tipi vardır ki onlar tam bir maldır.
