Az evvel romanımın 14. Bölümünü yazarken zilin çalmasıyla oflayıp puflayarak kapıya yöneldim. Beni bilenler bilir hayattaki en nefret ettiğim şey iş üstündeyken rahatsız edilmektir.
Kapıyı açtım. Normalde de yere bakan biri olduğumdan yine yere bakıyordum. Ama bu sefer gördüğüm şey ev sahibi Nazike hanımın katır toynağından hallice ayakları değildi. Körpecik bir kadın ayağıydı evet. Aklıma zehir gibi yavaş yavaş salınan Merak ile gözlerimi bacakları üzerinden geçirerek yukarı kaldırdım. Beynimden vurulmuşa dönmüştüm. Kız minişortla kapıma gelmişti.
nazike teyzenin Aidat toplama seanslarında kapıda arkasından Konuşup durduğu kız buydu demek. Nasıl apışıp kalmışsam kızın beni duyuyor musunuz duyduğunu duydum. Birden silkindim ve öksürdüm. Evet buyrun dedim. Fazla limonunuz varsa alabilir miyim dedi. Limon yok ama kumaş var dedim. O nerden çıktı dedi. Astagfirullah halima baji şortunuza kumaş yetmemiş sanırım Kumaş vereyim eklersiniz Dedim. Bir Tokat vurdu. Beynimden vurulmuşa dönmüştüm. Öyle olduğum yerde kala kaldım. Eli ağırmış kızın.
