cesurca,
haykırarak,
avazı çıktığınca,
ve bir o kadar da gururla söylenen,
varlığını borçlu olduğu ata'sının kurduğu ülkede,
onun öğretilerini devam ettirmeye andiçmiş bireylerin sözleri!
peki neden milliyetçi değil de atatürk milliyetçisi!
zamanında çok canlar yaktı milliyetçilik. insanlar sonradan farkına vardı
kan döken, can alan; yaratılan ve kullanılan bu olgunun batıl olduğuna!
şimdilerde uyanıklar. en azından bazıları.
ben milyonlarca insanla aynı kaderi paylaştığım için
kendimle ve diğerleriyle neden gurur duymalıyım ki?
diğerleri kendisiyle, ve geri kalanla gurur duymalı ki?
yoksa gurur duyacak çok fazla şeyimiz olmamasından dolayı mı?
galiba!
gurur duyacak çok fazla şeyimiz yok, birileri bizi kandırıyor,
biz birilerini kandırıyoruz, ve biz kendimizi kandırıyoruz!
"türk olduğum için tanrıya sonsuz teşekkürler!"
"bu millet yeryüzünün en kutsal milletidir!"
biraz sessizlik!!!
"nasıl?"
biraz daha!!!
"ve neden?"
atatürk milliyetçisi olmak nedir peki?
atatürk'ü seviyor olmak mı?
kurduğu ülkede yaşıyor olmaktan,
olmasaydı 'babamızın kim olduğunu bilmeyeceğimizden' dolayı
bir minnet duyduğumuzdan mı?
minnet dedim; minnet duymak, sevgiyi koşullandırdığı için burada hoş durmadı öyle değil mi?
sadece seviyor olduğumuz için seviyoruz, peki!
öyleyse, bu sevgiyi, bir zümreye ait olmadan, topluluklardan soyutlanmış,
bireysel ve özgür şekilde neden yapamıyoruz?
"çünkü düşman kalabalık!"
hiçbir düşman,
özgür, sürekli, dayanaklı ve sağlam düşüncenin demokrasiyle ittifakı karşısında,
çok fazla dayanamaz.
milliyetçilik ya da atatürk milliyetçiliği,
fark etmez aslında!
düşüncelerimizi ve fikirlerimizi isimlendirmek arzusunda olmadığımız zaman,
gerçek benlik ve toplum oluşmuş demektir.
