Üzerine konuşulacak kapsamlı bir konudur. Avrupalılaşma adı altında, insani duygularımızı, atalarımızın öğrettiklerini çoktan yabana atmış durumdayız. Örnekleyecek olursak;
-Komşuluk vardı artık yok; şimdi yan dairede biri ölse, kokudan anlar olduk,
-Büyüğe saygı vardı, babaya karşı gelmeyi bırak, yanında konuşulamazdı, hayırsızlaştırıldık.
-Emek verene değer verilirdi, şimdi öğretmene işini öğretir olduk,
-Türkçeyi güzel konuşmak mühimdi, şimdi konuşurken araya ingilizce kelimeler katar olduk,
-Muhabbet, dostluk, vefa vardı, şimdi dedikoducu, menfaatçi olduk,
-En zararlı alışkanlığımız sigaraydı, şimdi otçu, hapçı olduk,
-Kendi vatanımızı korumak için şehitler veren bizler, evimizden her haberi sadece izler olduk,
-Adamdık eskiden, sanki gün geçtikçe göt olduk...
Bunlar bir yana, kültürümüzle, kimliğimizle asimile olduk. Gördüğünüz gibi, benliğimizi kaybettik demeyi bile beceremez olduk. (bkz: Asimile)
Türk duruşu bağlamında yazarın haklı serzenişidir.dininde türk literatüründe yozlaşıp yok olmasına kadar gideri olacağını düşündüğüm konudur.batılıları önder edinmiş onlar müziğiyle yatıp kalkan kendi türkülerini beğenmeyen ve adına zevk diyen türk olduklarını düşünen insanların kendi din kardeşlerinin katledilmesine sessiz kalıp, silah tutan ellere yardım etmesiyle süre gelendir.yardım etmek doğrudan para veriğimiz anlamına gelmemektedir dolaylı yoldan para aktarımı yapmaktayız aldığımız o ülkenin ürünleri o ülkenin cari açığını kapatıp ekonomisini güçlendirecektir ve bir sonraki hedef bizler olacağızz.
bazıları için geçerli olan önerme. bu devirde benliğini kaybetmemiş olsan da kötü sıfatlarla yaftalanmaya başlarsın. hele ki böyle bir ortamda bunu dile getirmekte ne fayda var, bilemiyorum.
kesinkes doğrudur. dil, milli benlik her şey uçtu gitti. orta asya unutuldu, kardeşlerimizle irtibatımız sanki düşmanlarmış gibi sürüyor. biliyorum bu yolun sonu ne olacak.
