“Yavaşlık ile anımsama, hız ile unutma arasında gizli bir ilişki vardır" diyor Yavaşlık adlı romanında milan kundera. “Varoluşun matematiğinde bu deneyim iki temel denklem biçimine girer: Yavaşlığın derecesi anının yoğunluğuyla doğru orantılıdır; hızın derecesi unutmanın yoğunluğuyla doğru orantılıdır.”
Gerçekten de öyle, o kadar çok unutmak istiyoruz ki Sanki hızına yetişebilmek mümkünmüş gibi nefes almadan zamanı kovalıyoruz. Zamanın ele geçirdiğimiz o diğer şeyler gibi manüplasyona açık olmadığını bile bile deniyoruz üstelik. Ve zamanımızın sona erdiğine kanaat getirdiğimiz vakit yavaş yavaş anımsamaya başlıyoruz, insanoğlunun devinip duran lanetini.
Camus ne kadar filozofsa, bu adam da o kadar filozoftur. Okuduğum her kitabında, bir yazarı daha fazla sevmek mümkün müdür, diye düşündürmeyi başarıyor.
Şaka, Bilmemek, Ayrılık Valsi, Yaşam Başka Yerde ve diğerleri... Bir kere de anlaşılamayacak denli derinlikli muhteşem romanların yazarı. Komünist Partiyi ve ideolojiyi terk ettiği için bizim naftalin kokulu solcuların tukaka etmesine aldırmayın, mutlaka okuyun derim.
Camus, bulgakov, nietzsche, proust (bunu pek bilmeyebilirler) ve zweig ile birlikte kız tavlama garantili bir yazar. Cüretim cahilliğimden, ben çok aşırı beğenmem ama perspektifi ve yorumları daima dikkate alınır cinsten.
tamam bak milen kundera iyi yazar de, canımı ye:)
ben de seviyorum.
varolmanın dayanılmaz hafifligi bana soracak olursanız bir basyapıt.
onun dısında "kimlik" i okudum, o da guzeldi.
kutuphanemde "gulunesi asklar" dogru zamanını bekliyor.
paris te yasarken "la vie est aiulleure" ı okumustum, o da guzeldi.
