bu türküyü sarı saçlarına deli gönlümü olarak değil de, sarı saçlarını deli gönlüme olarak söyleyen aymazların akşamdan suya yatırılmış budaklı meşe odunuyla dövülerek doğrusunun öğretilmesi elzemdir arkadaşlar.
- alıntı -
mihriban şiirinin yazarı abdurrahim karakoç gençlik yıllarında delice aşık olur ve bir o kadar da sevilir... niyetleri evlenmektir ama kız tarafı bütün sürekli "hayır" demektedir bu işe... velhasıl bu sevdadan vazgeçilir...
aradan yıllar geçer... birgün abdurrahim karakoç'u bir arkadaşı ziyarete gelir.. ve karakoç'a, yolda, onun eski sevgilisi ile karşılaştığını, biraz sohbet ettiklerini, bayanın evlenmiş olduğunu söyler... arkadaşı yanındayken hislerini pek belli etmese de, o gittikten sonra abdurrahim karakoç oturur ve duygularını dizelere döker:
mihriban
sarı saçlarına deli gönlümü,
bağlamışlar çözülmüyor mihriban.
ayrılıktan zor belleme ölümü,
görmeyince sezilmiyor mihriban.
yar deyince kalem elden düşüyor,
gözlerim görmüyor aklım şaşıyor.
lambada titreyen alev üşüyor,
aşk kâğıda yazılmıyor mihriban.
önce naz sonra söz ve sonra hile
sevilen seveni düşürür dile
seneler asırlar değişse bile
eski töre bozulmuyor mihriban
tabiplerde ilaç yoktur yarama,
aşk deyince ötesini arama.
her nesnenin bir bitimi var ama.
aşka hudut çizilmiyor mihriban
boşa bağlanmamış bülbül gülüne
kar koysan köz olur aşkın külüne
şaştım kara bahtım tahammülüme
taşa çalsam ezilmiyor mihriban
tarife sığmıyor aşkın anlamı
ancak çeken bilir bu derdi gamı
bir kör düğüm baştan sona tamamı
çözemedim çözülmüyor mihriban
abdurrahim karakoç
bir süre sonra şiir bir dergide yayınlanır... karakoç'un şiirlerini severek okuyan bu bayan da o dergiyi almış ve okumuştur... içinden karakoç'a bir mektup yazmak geçer ve şu satırları yazar:
"şiirinde sanki bana sesleniyor gibiydin... benim seni unuttuğumu sanma.. ben de hala seni sevmekteyim ve bu aşk bitmeyecek... sen bende esen eski kavak yelisin ve seni unutmam mümkün değil..."
bu mektubu alıp okuyan abdurrahim karakoç cevaben ikinci şiirini yazar..
unutursun mihribanım
unutmak kolay mı? deme
unutursun mihribanım.
oğlun kızın olsun hele
unutursun mihribanım.
zaman erir kelep kelep
meyve dalında kalmaz hep
unutturur bir çok sebep
unutursun mihribanım.
yıllar sinene yaslanır
hatıraların paslanır
bu deli gönlün uslanır
unutursun mihribanım.
süt emerdin gündüz gece
unuttun ya, büyüyünce...
ve işte tıpkı öylece
unutursun mihribanım.
gün geçer azalır sevgi
değişir her şeyin rengi
bugün değil, yarın belki
unutursun mihribanım.
düzen böyle bu gemide
eskiler yiter yenide
beni değil, sen, seni de
unutursun mihribanım.
"Lambada titreyen alev üşüyor." betimlemesiyle beni benden alan, Abdurrahim karakoç'un ölümsüz eseri. güzel yazı, güzel beste, her dinlediğinde biraz içine çekiyor insanı. ayrıca bu türküyü musa eroğlu'ndan ve mahsun kırmızıgül'den dinleyeceksin, diğerleri bu parçanın ruhunu sikip atıyor.
Dipnot: "sarı saçlarını deli gönlüme..." diye müziğe başlayan sığırları dinlememeniz tavsiyemdir.
Abdurrahim karakoc bir röportajında mihribanin aslinda sari sacli olmadigini soyluyor ve bir daha gormek ister misiniz sorusuna bildigim gibi kalsin diyor zaten kadinin adi da mihriban degildir.
