gördüğüm 6 aylık tedavi evresinden sonra, ataklarımın ayda 1 ya da 2' ye düştüğü hastalıktır. günlerce başımın ağrıdığını, bir kutu ilaç içsem de bir fayda etmediğini, sabah yataktan kalkarken başımın ağrıdığını, bazen ağrıdan dolayı bayıldığımı; hayat kalitemin bozulduğunu iyi bilirim.
An itibari ile inzivadan ciktim, karanlik, sessiz, parfumsuz köşemde transa geçtim 2 saat kadar kafami yastigin altindan cikatmadim.
Ataklardan birini durdurmus oldugum lanettir.
yeni nesil duş başlıklarını bilirsiniz, alengirli ayarlanabilir yapılarını da. bi çevirirsiniz çocuk çişi gibi akar, biraz daha çevirirsiniz lale gibi açılır ve geniş bi alana incecik çiseler püskürtür. bu lanet ağrıdan muzdarip olduğum zamanlardan biriydi ki canımı kurtarmak için banyoya atmıştım kendimi. migrenlilerin yerini evlerinin yolundan daha iyi tarif edeceğine inandığım o damarı denk getirmiştim yine. sağ tarafta şakağın az üstünde olan. armatürümüde 5 metre uzaklıktaki sineği paket lastiği hızıyla öldürebilecek tazyik ayarına çevirdim ve uzun bi süre öylece kaldım. bana iyi geliyodu neden kalmayayım ki üstelik? ne kadar da iyi hissediyodum orda uyuyabileceğim kesindi. bi zaman sonra artık çıkmam gerektiğine kannat getirdim güzelce havlumu doladım çıktım. banyodan çıktıktan sonra anlamsız anlamsız aynaya bakıp suratı inceleme seanslarından birindeydim ki o acıyı hissettim. tazyik öyle kuvvetliymiş ki deri falan bırakmayarak kemiğime dayanmış. şaka bi saçımdan süzülen sulara karışıyodu anasını ağlattığım şakağımdan akan kanlar. demem o ki migren ağrısı öyle kuvvetlidir ki kesik, yarık, çizik...vb gibi ağrılar acılar yanında hiç kalır.
daha önce ağrıyan tarafa sıra sıra mandal dizmişliğim, arkadaşlarıma topuklarıyla '' basın lan basın hissetmiyorum! '' diye eziyet etmişliğim, kimseyi bulamayınca çorba kepçesiyle vura vura gezdiğim, kusarken el hareketi çektiğim, ses yapanı ışığı yakanı tornavidayla öldürmek istediğim vakidir.
bu durumlarda soluğu acillerde alırım genelde.
zavallı doktora '' boynum öküz boynu gibi oldu noolur bişe yap doktor '' diye eline sarılmışlığım da bu vukuatların arasındadır.
avmigrani bulanın babasının ruhuna rahmet okumuşluğumuz da varır.
Cinnetin kapılarını açan baş ağrısıdır. Hastanelerin baş ağrısı merkezlerine, iyi bir psikoloğa ya da iyi bir nöroloğa gidilmelidir. Kafadan ilaç kullanılmaması gerekir.
çok berbat bir hastalıktır. hatta hastalığında hastasıdır. genellikle başın tek bir tarafı zonklama şeklinde ağrır. ışık, ses gibi şeyler bu ağrıyı daha da körükler. migrene en iyi gelen şey sessiz, sakin, karanlık, insanlardan uzak bir odada 1, 2 gününüzü geçirmek ve bir tane en kuvvetlisinden ~~(apranax fort gibi) ağrı kesici almak ve boyun omuz bölgesine kas gevşetici bir krem sürmektir. başka türlü çekilmez bu melet. genellikle hayattan soğutan bu ağrı sabrı öğretir. şayet sabretmesini bilmeyen birini intihara bile sürükleyebilir bu ağrı. genellikle tatlı yiyeceklerden kokulardan, ağır parfüm kokularından, uykusuzluktan ve her şeyi kafaya takmaktan kaçınarak kendinizi koruyabilirsiniz. maalesef günümüz gelişmiş tıbbı bile bu hastalığa bir çare bulup kökünü kurutamamıştır. ağrı genelde alın bölgesinde ve gözlerde oluşur. insanı sosyal ve günlük faaliyetlerden alı koyan bu hastalığı ancak insanlardan uzak, sakin bir yerde atlatabilirsiniz.
göz karartısı ile gelen ağrı çeşidi de vardır bunun. şu anda gözlerim karardı, 20 dakika böyle geçtikten sonra 8-9 saat şiddetli bir baş ağrısı az sonra beni bekliyor. bu sefer kararmalar, parlamalar çok uzun sürdü. parlamalar ne kadar uzun sürerse ağrılarda o kadar uzun sürüyor.
ulan kalkar kalmaz bu olmamalıydı. nereden buldu yine beni, 3 aydır çekmiyordum. allah belanı versin. net.
haftada 3-4 sefer yamacıma uğrayıp haftanın geri kalan günlerini aptal gibi geçirmemi sağlayan ata yadigarı hastalık, hastalığım.
ben migreni bir senfoni orkestrasına benzetiyorum.
boyundan yukarısını bir ritm eşliğinde zonlatarak yapıyor bunu. en sonunda etkileyici kılmak adına mide ve diğer kasları da etkisi altına alarak bitiriyor şovunu.
osmanlı devleti' nin savaştığı ülkelerin dinledikleri mehter marşı gibi.
