dünya ile ahiret arasındaki araf gibi ya da çok severek ve kendinizden geçerek seyrettiğiniz bir filmin son dakikalarını seyretmek gibi bir duygudur.. delicisine sevdiğiniz bir sevgiliden elinizde olmayan sebeplerle ayrılmak zorunda kaldığınız zaman titreyek yaşadığınız ve hiç bitmesin diye dua ettiğiniz son öpücük gibi bir iç yankısı...
bir romanın son sayfasını çevirir gibi bir şey... bir dostu çok uzun sürecek bir seyehate uğurlamadan önce havaalanında geçirdiğiniz son beş dakika misali insanın içini burkan ve akıldan çıkmayacak an....
ölüm döşeğindeki hastanın son nefesleri gibi acı ve anlamlı son anlar...
yepyeni bir sayfaya geçmek için ağır ağır ve içi burkan bir edayla atılan son atımlar...
bir devrin kapanıp yeni bir devrin açılmasına sebep olan son darbe...
Ah ODTÜ... Ah....
hüzün dolu derstir. öteki derslerden pek farkı olmadığını sanırsınız ta ki eve gelip mezun olduğunuzun farkına vardığınız an. şaka gibi gelir baştan sınıfta hocanız ve arkadaşlarınız duygusal konuşmalar yapmaya başlar siz hiç s.klemiyormuşçasına etrafa gülücükler saçarsınız biraz "oh be bitti am.na koduğum okulu" tripleridir bunlar.
eve geldiniz üstünüzü çıkardınız yüzünü yıkadınız ve baş köşede duran koltuğa oturdunuz tv'nin karşısında zap yapmak ile meşgülsünüz günün yoprgunluğu ile uyuyakalmışsındır ki annenizin "oğlum kalk yemek yicez" seslenişi ile irkilirsiniz hemen ardından "vay am.na koyayım okul bitti ya" paniğine ve hüznüne kapılıverir bugün son derste yaptığınız o umarsızca hareketlerin yerine keşke son kez arkadaşlarım ile konuşmuş olsaydım keşke sarılsaydım keşke ama keşke okul hiç bitmeseydi pişmalığına kapılırsınız.
