acaip bir boşluğa düşülür. neredeyse tüm arkadaşlarınız memleketine dönmüştür. kendinizi yapayalnız hissedersiniz. bir yerde çalışmaya başlarsınız ama ait değilsinizdir oraya. sanki oradaki işinizi bitirip, çıkıp okula gideceksinizdir. tuhaf ama böyle hissedersiniz. kalbiniz okulda kalmıştır.
arkadaşlarınızla bir daha ne zaman bir araya geleceğinizi kurarsınız ama bu pek mümkün olmaz. üzücüdür.
canınız durup dururken ders çalışmak ister. hatta öğrenciyken okuması eziyet olan kitapları, roman okur gibi okumaya başlarsınız ve "final zamanlarında neredeydi yahu bu istek, bu azim?" diye hayıflanırsınız!
havaya atilan kep i kaybetme ile ba$layan uzun bir yolculuktur. i$ hayatinda patronlar geceleri oturup finale cali$manizi beklemeyecek lakin etinizden, sutunuzden yararlanmak icin her firsati degerlendirecektir.
'ulan nerden bitirdim $u Okulu' diye içinden geçirir bazen insan.. arkada$larını özler insan,hatta o kötü hocalarını bile..bir yandan da i$ bulma tela$ı sarar insanı. askerliği dü$ünmeye ba$lar..kendi evine gittiğinde arkada$larının düğün davetiyelerini görür. 'millet evleniyor daha biz i$ bulcaz , Askerlik var bir de of of' dü$üncesi sarar, ister istemez strese girer insan.
sudan çıkmış balığın başına gelenlerdir nitekim askıda kalırsınız bir an ama çok geçmeden hemen yanınızda duran bir arkadaşınızın "eee.. şimdi ne yapıcaksın?" sorusu tam bir tokat edasıyla yüzünüze patlayıverir, durur iki saniye düşünürsünüz sanırsınız ki gelip geçicidir bir süreliğine kafanızda toz toplamış bir köşeye kaldırırsınız o düşünceyi ama artık herşey değişmiştir artık sizden beklentileri olanların beklentileri daha gerçekcidir köşeleri daha serttir. korku ,heyecan ve yeni bir hayata karşı merak bünyenizi yavaş yavaş ele geçirmektedir.
üniversite boyunca iple çekilen mezuniyetin aslında ne kadar da acı bir gerçek olduğunu anladıktan sonra yaşananlardır.
Sadece boş bakışlarla süzüyorum etrafı...Yapabildiğim tek şey bu... Gamımı, tasamı, kahkahamı taşıyan çimler sararmış... Arkamdan bakıyorlar ve ağlamaklılar...Damlalar geride kalmış artık bizim için... Büyümüşüz çünkü... Hayat bekliyormuş bizi... işe gidip para kazanmalıymışız... Gençliğimizi, heyecanımızı satarak hem de... Kulvarlarda baş göstermeli, farkımızı manşetlere taşımalıymışız... Kullanmayacağımız yabancı dillerle seçmeliymiş bizi yurdum insanları... Büyük patronlar... Alışmalıymışız zorluklara... Yapay iş yemeklerine ya da kangren gülücüklere... Sana değil size alışmalıymışız... Mezunum, mezunsun(uz), mezunlar !!!
zippo çakmakla bir camel yakıp son kez okula bakmak. tabi hafiften esen rüzgarın cübbenizi ve kıravatınızı savurması da bu durumun olmazsa olmazlarındandır.
üniversiteden olunduysa ilk günler rahattır, yeni mezun olmanın verdiği rahatlık insana huzur verir, bir de haziran da mezun olunduysa, o kişinin önünde en az 3 aylık bir yaz dönemi vardır, parası olanlar gider süper bir tatil yapar, parası olamayanlar ise o 3 ayı daha çok dinlenmekle veya bütçesine göre kısa süreli biryerlere kaçmaya bakar.
ama bu cicim ayları çok da uzun sürmez, bir süre sonra iş bulma stresi başlar, iş aramalar, cv bırakmalar, iş görüşmeleri, yapılacaksa yüksek lisans-doktora yapma derdi insnı gerer, bir de ülkemiz gibi işsizliğin çok olduğu bir ülkede bu stres insanın ömründen götürür.
eve döndüğünde büyük bir buhran ve tekrar öss'ye girme düşüncesi, bir süre sonra bunun doğru bir çözüm olmadığı ve kaç okul okursan oku sonunda biteceği gerçeği, umduğundan kötü kıytırık bir işe girmek, okuduğuna pişman olmak.
ben böyle hayatın diyerek hergün sövüp saymak.
