sudan çıkmış balığa dönmektir. ne tarafa gideceğini kestirememek, yalnızlık, aidiyet duygusunu yitirmektir. ota boka ağlamak, çevreye mutlu görünmek, ebeveyn ile sürekli kavga etmektir. ayrılıktır, özlemdir, büyüttüğün küçük ağaçların kasırga ile yerinden kopmasıdır. uzandığın zaman tutmak için bir el bulamamaktır.
ülkemizde tıp fakültelerinden, eğitim fakültelerinden mezun olanların bile 'ee şimdi ne yapacağım?' sorusunu sorduğu, geleceğimizin belirsiz olduğu düşünülünce diyebilirim ki; ne sevinilesi, ne üzülünesi, nötr bir hadisedir. hayatındaki tek değişiklik ertesi gün okula gitmeyecek olmandır.
insanoğlunun 6 yaşında başlayıp 20lerine kadar ulaşmaya çalıştığı yegane eylemdir.
önce ilk, orta, lise, üniversite* derken yaş kemale erer, mezun olunacak bir okul kalmamıştır artık, tam burada akla şöyle de bir şey gelmez değildir: eğer dünya hayatı bir imtihansa, bu hayattan mezuniyet ne zamandır ve mezuniyet için aranan şartlar, kriterler nelerdir.
mezuniyet, mezun olmanın dayanılmaz hafifliğini yaşamaktır. herkesin okuduğu bölüme başlarken koyduğu hedefin ilk aşamasıdır mezun olmak. okulu uzayanlar için "üzerinden yük kalkması" biçiminde abartılır, sevinçten çılgın atılır ve günlerce kutlanır. öldüresiye zor derslerden ve stres dolu günlerden sonra büyük rahatlıktır. insanın kendisine olan güvenini tazeler, kaybolduysa ya da kaybettirildiyse tekrar yerine koyar.
akabinde ve detayında yeni sorumlulukların omzunuza yükleneceği olaydır. bir iş bulma, kendine ait bir hayat kurma, çoluğa çocuğa kavuşma bunlardan bazılarıdır. kolay gelsindir...
egitim kurumlarındaki egitim sürecini başarıyla tamamlamaktır. *. amaçtır. yeni bir başlangıca açılan sondur. sevindirici, gururlandırıcı, hüzünlendiricidir. zordur efendim. zordur.
insanı mutlu ettiği kadar,duygusal açıdan hırpalayan eylemdir.5 yıldır her gün gördüğün yüzleri artık göremeyecek olmak en kötüsü.hepimiz ölene kadar bu köyde kalsak olmaz mı?
