Ölülere hürmetin bir göstergesidir. Üstüne bir de üç ihlas, bir elham okursun manevi huzur içinden bir geçersin. Sonra nerede dinleyeceksen dinle o müziği.
istanbul' un sultanahmet, beyazıt, gülhane bölgelerinde adım başında 100-200 belki de 300 yıllık mezarlar bulunmakta şimdi günlük hayatlarına devam eden insanlar caddeden geçerken müzik çalarak günah mı işliyor?
ne saygıdır, ne de sevgidir... pekala bir yakınınızın mezarına gidip ona müzik dinletmek isteyebilirsiniz, mezarı başında şarkı söylemek isteyebilirsiniz. hatta ben bir kadın görmüştüm, annesinin mezarı başında bir sigara kendine yakmış, bir tane de annesine yakıp toprağına sokuşturmuş onunla dertleşiyordu. her neyse...
mezarlık yanından geçerken müziğin sesini kısarsın çünkü; ölmüşlerin ruhuna fatiha okursun. sen bunu yapmasan da ya da neden yaptığını anlayamasan da saygıdır sevgidir desen de, sana kalan bu alışkanlığın çıkış noktası budur. o yüzden ezan okunurken, biri namaz kılarken, dua okunurken müzik sesi kısılır...
nispet yapmamak için yapılır. kardeş sen şimdi orada yatıyosun ben burda fellik fellik gezip birde müzik mi açtım deyeceksiniz. üzmemek için bak bi toprağın altında yatmıyorum senden farkım yok mesajı verilir.
benden fazla inancina bagli oldugunu bildigim biri, ben muzigin sesini kapadiktan sonra tekrar acip " bosver onlar duymaz " demisti.
her gecisimde de bu laf aklima gelir neden bilmiyorum. ölüye saygısızlık denince mangalda kül bırakmayiz ama fikra olarak anlatsalar guleriz bu soylenene. ona yazik.
esas olan mezarlık yanından geçerken müzik sesini kısma durumu değil; dua okuma geleneği, inancı, imanı her neyse odur. hal böyle olunca dua okumanın gürültülü ortamlarda yapılmadığı ya da konsantirasyon vaziyetlerini bozduğu inancı sebebiyle, bu gelenk, dua sukut ortamlarda okunur mantığı güden eski türklerden yani ki atalarımızdan kalan bir bergüzardır bizlere. çok eskiden belkim cısdak cısdak çığıran müziğin sesini değilde, cıyak cıyak bağrışan çoluk çocuk sesini kısıyorlardı. bilemiycem şimdi.
siz mezarlığın yanından dımtıs dımtıs diye geçerken, toprağa verdiği yakınının mezarı başında orutup onların yerini yadırgadığı için içi kan ağlayanların hayat ritmine yaklaşma çabasıdır. saygıdır.
