her insanın içinde acılarını ve anılarını gömdüğü bir mezarlık vardır. ara sıra ziyaret eder gömdüklerini, kabullenemez öldüklerini...
üzerlerinden geçen zaman ötrülenlerin acılığını gizlemeye yetemez. vazgeçemediklerinden zamanla nasıl geçtiğini gördükçe hüzün sarsa da içini, yine de -nasılsa bir gün- vazgeçeceklerine hiç vazgeçmeyecekmiş gibi bağlanmadan edemez. içine gömdüğün her naaşta, biraz daha gömülür kendi karanlığına...
psikolojik olarak bakarsak * yalan olan sözdür, zira oraya sonsuza dek konulduğunda anlar insan...
herkes hayatının kıymetini bilsin, zira nasıl olsa ölünecektir.
