bu nesil geyiğinin çok ekmeği yendi. şimdi ben daha önceki arkadaşlar kadar duygulandıramam sizi. 80lerde, 90larda çocuk olmak dediğinde, akla gelen adamlar var burda. herifler öyle bi yazmış ki tüylerim diken diken oluyor her okuduğumda. sanırsın ki ben de o dönemde çocuk olmamışım da, atamın dedemin katılıp gazi olduğu savaşı kitaplardan okuyorum.
bizim nesle dair tek bir şey söyliycem, bence bu travma halimizi açıklar.
ortaokulda falan voleybol maçlarına giderdik. ki o dönemde voleybola veleybol diyen nice arkadaşım var şu an taşşağından yanına yaklaşılmıyor. biz onca diksiyon sortileri atarken meğer soktuğumun hayatı diksiyondan çok arsızlığa önem veriyormuş. ağlamaya daldım, konu dağıldı. o maçların vazgeçilmez bir sloganı vardı: "tabelaya bakalım göbek atalım". kara kutuyu, nintendoyu, parlıament sinema kulübünü, tusubasayı, temprayı, jetonlu telefonu geç aga! hafızamıza kazınan tek şey bu tezahürattır.
işte biz böyle, iğrenç, kesif kokulu, harabe, siktiriboktan bi çocukluk hatta ergenlik geçirdik.
ee yarram iki buçuk sayfa yazı karaladın, hiç bi skime derman olmadın; ne alakası var amırcık, dediğini duyar gibiyim! sana şunu söyliyim evlat! sen bu hayatta ne kaybettiysen bu aceleciğiliğin, bu sabırsızlığın, bu götverenliğin yüzünden kaybettin!
modern hayat garip be aga. kolpacı yapıyor alayımızı, özden çok şekle kurban veriyoruz herşeyi. adam metroyu görüyor merdivende, öyle de acelesi var ki, kimbilir neyi kaçırıyor. hani o sıra dünya dursa sakallı bi amca dese ki "evlat sana bi tur binem, sen de metroya yetiş" sana yeminler olsun genco kabul eder.
ama yok be kardeşim, herif metroyu görüyor yürümekle koşmak arası o kolpadan hareket tarzından vazgeçmiyor. ee kaçırıyor tabi metroyu.
suratına bakıyorsun gram değişiklik yok. sanki metroyu kaçıran o değil de benim. onun o perişan halini görüp neredeyse imdat çekicine asılacak yolcular görüyorum, ama tuzu kuru pezevengin umrunda değil.
kolpadan cool hareketler! işte duvarlara yazmamız gereken isyan bu bence!
