Kıymet bilmem. Duygularımı kısa süreli ve uçlarda yaşarım. Depresyon benim en yakın arkadaşım. Beni hiç yalnız bırakmaz. Kafam karışık çünkü parçalarım olması gereken yerde değil. Birinin, benim, gelip hepsini yerli yerine koyması gerekiyor. Görüntü çok da kötü değil. Hafif bir dağınıklık var, parçalar dağılmış etrafa ama resmi görebiliyorum. Uğraşsam bir günde tamamlarım ben bu yapbozu, diyorum ama uğraşmıyorum. Uğraşamadığıma, yapbozu bitiremeyeceğime inandırmaya çalışıyorum kendimi. Onu da beceremiyorum. Ya bitince ne olacak? Bu sefer nasıl bir yapboz gelecek?..
