çok sevdiğim dostum serkeşe vasiyetimdir. şöle demişimdir ben istanbuldayım, istanbuldaydım, istanbulda kalmak istiyorum. hatta vasiyetim olsun ölünce beni istanbulun en dumanlı yerine gömün lan. ben metropol ölüsü olmak istiyorum. rahmetli de çInarı çok severdi memleketine götürüp çınar dibine gömelim de köyünün yağmurlarI zibidiyi sulasın demesinler sakın. rahat batar bana orda cidden.
o kadar alışmışım ki hırsız, soygun korkusuna yapamıyoruM dozsuz. böle metropol ölüsü olursam belki mezarımı, dişlerimi falan çalmaya kalkışırlar da yabancılık çekmem lan. ya da ne bilim dumanlı bol egzoslu biyer olsun ki nikotinle sömürdüğüm sigara dumanlarını falan da özlemeyeyim. çıstak çıstak seslerinden uzak kalmayayım. yatarken kaval dinlemek istemiyorum lan mümkünse üzerimde koyunlar otlayacağına funk eşliğinde ergenler sevişsin daha iyi. ne bilim öle işte...
bir de tanım : büyük şehirlerde ölen kişilere verilen tanım. şahsen.
tempo kurbanı hissiz sapienler. bir nevi yaşayan ölüler, kaos, 5 kasımı hatırla gülüm falan diyorum ama kramp girmiş bir kere iğne de batırsam nafile açılmıyor lan. hani böle ağzımın kenarlarından damlayan salyalar, kollarım önde yürüyorum sanki gerilim filmi gibi böyle ne bileyim bi resident evil tadı da yok değil hani. yemek yemek yemek! hissizlik varsa nasıl kramp giriyor lan. ulan manda bacağıma girmiyor herhalde kramp, daha içte biyerlere, acıyor lan hissediyorum. tuz alsam geçer mi?...
ya da başka bir bakış açısıyla amcam olur kendileri. yıllarca aşağı sokakta devindiği birahane kapanınca, dumansız kalan beyni kalbine söz geçiremediydi de yarmışlardı kaburgayı ortadan. heh işte alışkanlıkların kazanımı yıllar sürse de bitimi bir belediye mührüne bakar. ha çok kızardım aslında eve yanakları al al gelip tüm gece hıçkırık konçertolarını ancak yine de mutluydu be rahmetli. minik umutları vardı geleceğe dair, taksitleri kapatıp, torunu torbayı kaptığı gibi hani o çınar ağaçlarının olduğu memleketine dönecekti hani mis gibi havası yolunda eşeği tarlasında ırgatı olan yer var ya.. bu da bir tuhaf azizim kimle konuşsam hep aynı memleket tasviri yok mu farklı memleketler?... işte hayatta ki umudunu yitirmenin iç organlarını köhneleştirdiği amcam artık bir metropol ölüsü hem de en gencinden..
