çok can alıcı bir hadisedir. mecidiyeköyden avcılara gidecek insanın sırf oturarak gideyim diye zincirlikuyu durağına kadar yürümesi, durakta metrobüse binmek için itiş kakış yer bulabilmesi ve mecidiyeköy durağına gelince 90 yaşında bir teyzenin gelip başında dikilmesi ile oluşan durumdur. ter kokusu havalandırmanın çalışmaması şoförün sinirli bir yapıya sahip olması gibi durumlarda insanlığı kaybetmenize yol açabilir. trafik sorunundan insanları kurtarayım derken insanlığın kaybolmasına vesile olmuşuz. metrobüste istemeye istemeye insanlığımızı yitiriyoruz.
metrobüsün bir nazi kampı, bir ruanda iç savaşı gibi olduğunu betimleyen bir cümledir. şahsen de öyle. hele o metrobüse binerken kafada yapılan ince hesaplar, ayağına çelme takmaya kadar giden durumlar.
içeride insanlığa dair bir umut yok.
kesinlikle 2040 lı yıllarda insan haklarının daha da genişlediği yıllarda metrobsüsler bir müze ye konulacak ve o yıllar insanların çektiği acılar bütün aleme ibret olsun diye gösterilecektir.
