hayatı işkenceye dönüş insan modelidir. yaptığı işten sevk almaması bütün hayatıı olumsuz etkileyecektir. hem kendisini hem de çevresini mutsuz edecektir.
meslegini sevmemek ve mecbur kaldigi icin sevmedigi meslek dalinda calismak, yabancilasmanin getirdigi ileri derecede sizofreni ve bir takim ruhsal rahatsizliklar dogurur.
insan neden calisir?
calismamak icin. yeteri kadar para kazanip, calismadan hayatini surdurebilmenin birikimini yapmak icin.
aslolan calismamaktir.
padisahin sol tasagindan dusmus tiplerin plazalarda, uretmenin verdigi tatmin duygusunu anlatmasindan bahsediyorum. gotumun kenari. sen kalk onu birde her sabah 6'da kalkip 8'de is yerine varan asgari ucretliye sor.
emeginin karsiligini alamadigi icin ruhsal tatminsizlik yasayan insan meslegini de sevmez, seni de, beni de.
elindekileri kaybetmeyecegini bilse seni de siker, beni de.
açıkçası işini sevmeyip çalışmak zorunda olan insanın durumu olarak da tanımlanabilir. hayatta kendileri adına en çok üzüldüğüm 3 insan grubundan biridir bu. dünyada, yanlış zamanda ve yanlış yerde bulunmaya mahkum olmanın acısını ve cefasını çekmek zorundadır bu insanlar. hele ki koca bir ömürü sevmediği bir işte çalışarak geçirmişse, hayatının sonuna geldiğinde asla mutlu olarak gözlerini yumamayacaktır.
