dün gibi hatırladığım günlerdir.* mesleğe yeni başlamış kişi acemidir, ne deseler inanır, her şeye rağmen güzel günlerdir ve geyik de olsa o işi başarıyla sürdürebilmek için amatör ruhu bir nebze olsun muhafaza etmek elzemdir. mesela okuldaki herkes beni "müfettiş geldi" diye korkuturdu. koşarak pencereye giderdim. bahçeye giren her minübüs ve yaşlı her amca kabusumdu.* öğrencileri herhangi bir sebeple azarladığım zaman tahtaya yüzümü döner, dilimi çıkarırdım, gülerdim, "alooo n'oluyo sana kızım?" modunda bir çelişki yaşardım. neyse ki kısa sürerdi. toparlanır derse kaldığım yerden devam ederdim. maaşımı çekerken de şaşırırdım: "allah allah niye para verdiler ki şimdi bana? ne yaptım ki?" geçti gitti neticede...
feci günlerdir. sırıtırsın etrafına nedenini bilemeden. kendini sevdirmek için mi yoksa heyecanını belli etmemek için mi orası ayrıştırılamıyor. çömez muamelesi görebilirsin, etrafında bir sürü kendini oranın demirbaşı hisseden insan beliriverir dibinde." ben burada 3 yıldır çalışıyorum, nay nay nay". iyi bana ne diyemessin, way be dersin, 3 yıl, o üç yıl geçer sonra ne enayiymişim be diyebilirsin, ne de kocamanmış 3 yıl değil mi?
o garip heyecan sıradanlaşan bir alışkanlık hali aldığında ise o günleri özlersin. iş değiştirirsin, o heyecan yine gelmez. o çömlük başka çömlüktür. bir daha bulamassın o hali vaziyeti, geçmiş olsundur.
sefil sefil etrafa bakan kişinin yaşadığı zor günlerdir.
ve yemek yerken herkes size bakar. kafanızı rahatça kaldırıp sağa sola bakmak neredeyse imkansız olduğu gibi, biran önce yemeği yiyip gitmek istersiniz. en sonunda da doymadan kalkarsınız masadan.
