Uzun bir süre düşünüp, en anlamlı olduğunu düşündüğünüz şeyleri yazarsınız.
Sonra silersiniz. Sonra yazarsınız. Sonra silersiniz. Niye mi? Neden değişir.
Şimdi bunu yazsam şunu düşünecek, yanlış anlayacak.Belki de başkasına söylecek korkusu olur.
Mesaj kime gidecektir. Eski sevgiliye mi? Barışmak için mi? Yok ya ne gereği var dersiniz.
Veya sevgiliye bir aşk sözü mü? Şimdi bunları dersem şımarır.
Bence saycaksanız da, sövcekseniz de, sevceksiniz de çekinmeyin. Cesur olun.
Sevdiğini söylemeli insan. Ayrılıksa da geciktirmemeli. Nefretini de kusmalı.
işinde tutup da kendini hasta etceğine dışına vurmak en güzeli. Ve bazen saniyeler çok değerli.
Sevdiğimizin yarın yaşıyacağı veya yarın bile olacağı ne belli.
genelde forumlarda, sözlüklerde ya da facebook'da başıma gelen durumdur. dolmuşumdur, patlayacak bir yer arıyorumdur. dökerim içimdekileri, dayanırım klavyeme. sonra yazdıklarımı okurum en baştan. tam göndere basacakken içimden bir ses ''siktiret'' der ve silerim gerisin geri. sebebini bilmem ama yazdıkça bir rahatlama hissi gelir nedense. kimse bilmeyecek, görmeyecek olsa da benden çıkmıştır ya o bana yetiyor bazen.
