insanlarda, kısa sözcükleri kullanmaya, hatrı sayılır bir yönelim olduğu gerçektir. bu nedenle, özellikle konuşma dilinde formal olmaktan çok derdini anlatmaya yönelik cümleler kurmak yeterli görülür. zamanla bu öylesine bir alışkanlık halini alır ki sözcüklerde anlam kaymaları denen ve betimlediği anlamın farklılaştığı durumlar gözlenmeye hatta, yazım dilinde de kullanımları insanları rahatsız etmemeye başlar.
aynen;
- sana antalya'dan kart atmıştım, aldın mı?
- ah oğlum! insan anneciğine iki satır bir şey yazıp atmaz mı?
örneklerinde olduğu gibi.
çarpıcı diğer bir örnekte de; 'hislerine tercüman olmak' ya da 'görüşlerini dile getirmek' ifadesi 'dillendirmek' sözcüğü ile karşılanır olmuştur. bu, tdk'nın; 'dillendirmek, dile düşürmektir' ısrarlarına rağmen, halk tarafından bu şekilde kabul görmüş ve sonuçta tdk'da pes ederek, sözcüğün günlük konuşma dilindeki anlamını büyük türkçe sözlük'e ulama gereği hissetmiştir.
diller, onu kullanan insanların dilinde yaşar, gelişir ve değişirler. bu gelişim ve değişimler, her zaman sağlanmaya çalışıldığı gibi dilin gramer kuralları çerçevesinde olmaya da bilirler. diller içerisindeki kuralsızlıklara neden olan en önemli unsur; toplumların, konuştukları dili kendi kendilerine yönlendirme çabalarıdır. aslında bu, başka bir açıdan bakıldığında da hoş bir durumdur. zira, dilin insanların katkıları ile anorganik bir yapıdan daha sıcak ve organik bir yapıya bürünmesine neden olur.
