Geçen gün kızın whatsapp profiline girip yazsammı yazmasammı diye düşünürken yanlışlıkla aradım mecburen yazdım . siz siz olun whatsapp girmeden kararınızı verin.
Kapı duvarken geceli gündüzlü yüzlerce kez attım. Susup siktir edemeyişini idrak ede ede ya da belki de o aptal egosunu tatmin ettiğimi, söylediklerim onun egosunu okşarken, benim kendisi için hiçbir bok ifade etmediğimi bile bile attım. Onun konuşmasını sağladıktan sonra da bir salak gibi beni reddetmesine izin verdim. Aslında cevap verişinden ilk başlangıçta anlamıştım beni zora sokmak için uğraşacağını; direttim fakat o ısrar ettikçe duygularıma, özellikle de gurur yap artık emre deyişine yenilip salıverdim. Bundan sonra mesaj atsam da herhangi bir şeyin değişeceğini sanmıyorum. Bazı şeyler tek taraflı olmuyor; onun da istemesi, arzulaması, yanması gerekiyor. O ışığı ben hiç göremedim ya. Olup olmadığı ya da benden gizleyip sadece kendine sakladığı belki de bana güvenemeyip içinde yaşadığı konusunda da hala şüpheliyim. üzerimdeki en büyük emeği yine her zaman ki beni şüphelerimle başbaşa bırakmasıydı zaten. Geri zekalı.
Ancak şunu çok iyi biliyorum. Benim en büyük hatam onu kendimden farklı olduğu için sevdiğim halde, kendimi onda görme isteğimi kontrol edemeyerek beni delicesine arzulaması konusunda onu incitircesine zorlamamdı. Eyvallah.
Her neyse bu kadar ajitasyon yeter sanırım. Eğer beni kaybetmek istemiyorsa bundan sonraki adımı kendisi atar. Ha gözden çıkarmışsa şayet; benim gibi seveni de bok bulur.
