çocukluk yıllarımızın vazgeçilmez başka bir oyunu. beden derslerinin eğlenceli aktivitelerinden biri. adrenalinin dibine vurmak adeta. oynanışı şöyle ki; iki takım oluşturulur. takımların üye sayısı sınıf mevcudundan inekler çıkarılıp ikiye bölünmesiyle kolayca bulunur. çıkan sonuç virgüllüyse bir kişi mendili tutmakla görevlendirilir, yok tam tamına bir sayıysa bu kutsal görev öğretmene verilir. ikinci durum öğrencilerin tercihidir çünkü kargaşa anında öğetmenin suratında yanlışlıkta kalıcı renk ve şekil değişikliği yapılabilir. evet takımları kurduktan, öğretmene mendili verdikten sonra öğretmen baz alınıp karşılıklı durulur. öğretmen bir, iki, üç deyince takımların ilk üyeleri mendile doğru var güçleriyle koştururlar. büyük ihtimalle aynı anda varılır ve diğeri beklenmeye başlanır. kalplerin sesini, son sırada olmanın avantajını kullanıp okulun arkasında sigara içen takım elemanı bile rahatlıkla duyar. neyse sonunda biri kahramanlık yapıp mendili kaptığı gibi yerine koşmaya başlar, diğeride kapkaçlanmış kişi edasıyla peşinden kovalar. kovalayan, öndeki önceden belirlenmiş sınırı geçene kadar değerse takım üyelerince güzel sözlerle yad edilir. aksi durumda türkçemizin güzellikleri gözler önüne serilmeye çalışılır, öğretmen farkedilip, insanın içinden konuşbilme yeteneğine sığınılır. bu oyun böyle sürüp giderken sıra son elemana gelir, oda sigarasını bir elektirikli süpürse edasıyla çeker, yere atıp üstüne basarak ne derece bilinçli bir insan olduğunu gösterir ve koşar yerine geçer. tenefüs zilinin çalmasıyla beraber normal öğrenci moduna girilir yeniden.
evet. mendiller vardı geçmiş zamanda.hatta bazıları nakışlı olurdu. annenin çeyiz sandığından gizlice aşırılmış mendil sokağın çamuruna bulanmış bir halde eve dönerdi. anneden fırçayı yerdik ama buna değerdi.kağıt mendil çıktı. şimdiki çocuklar oynar mı? bilmiyorum ama bu oyun da tarih sahnesindeki yerini aldı sanırım.
