içinde yaşarken bir kurtulsam buradan diye düşünen,ondan daha önce ayrılmış olanların özlüyorum be buraları sözlerini anlamsız bulan nesini özlüyorsun buraların karşılığını veren ama kendisi uzaklaşınca internette gördüğü yazı ve fotograflara bakıp bilgisayar başında ağlayan insanın yaşadığı durum.***
(bkz: çayeli)
daha önce yemek istemediginiz yemekleri, dinlemek istemediğiniz müzikleri bile özleten yolda bir türk görmenizin bile o gününüzün güzel geçmesine sebebiyet veren duygu
aslında çok yakınım memleketime, sık sık gidebilirim. doğduğum, büyüdüğüm toprakların havasını istediğim kadar soluyabilirim. ama özlemim geçer mi? elbette geçmez. oraya gittiğimde hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. ne babam sipsi çalarken onu hayranlıkla dinleyebileceğim ne de kardeşlerimle oradan oraya koşuşturabileceğim. ne güzel günlermiş meğer, ne kadar mutluymuşuz, ne kadar saf ve temizmişiz. peki büyüdükçe saflığımızı kaybettik ama umutlarımızı da kaybetmek zorundamıydık? büyüdükçe aslında daha da küçülmek zorundamıydık?
çok özledim seni memleketim, hep beraber olduğumuz yılları çok özledim. sadece bir gün o yıllara dönmek için neler yapmazdımki.
