Kendisinden ayrı düşünce memleketten sürgün edilenleri anlamaya başlamana sebebiyet verendir. Su gibi, hava gibi azizdir. Ayrı kalınca kendisinden, aşk acısını yanında küçümseyebileceğiniz tek kavramdır bence. Çok özlediğinizde sadece memleket kelimesini düşünmek bile duygulandırabilir. Memleket sadece doğduğunuz şehir değildir ayrı kalınca anlarsınız.
insanın özlem duyabileceği yerlerden birisidir, hani aşkı yorumlarlar ya sevgiliye duyulan aşk falan, eğer sevgili burda Allah.sa ilahi aşk olur hani, ismi verilmese de bence bir de memleket aşkı vardır, bu aşkı anlamak için aynı yeri memleket olarak görmek lazım, kendimden örnek vermek gerekirse bn memleketine aşık olan birisiyim ve sürekli sağdon soldan "ne buluyorsun" diye çıkışanlar var, boşuna anlamak için uğraşmayın, zaten bn sizin bulamadığınızı buluorm. Böyledir memleket aşkı..
doğup büyüdüğün bir yer olsa da özünde, gitmeye kalktığında, terketmeye yeltendiğinde ardında binlerce sesin sana kal diyebildiğini içinde hissedebildiğin, gözünden bir damla yaş dökebildiğin arkana baktığında, düşündüğünde bir çok anını tebessümle hatırlayabildiğin, sevdiğin, sevildiğin, ağladığın, güldüğün, çocuk olduğun, büyüdüğün, üzüldüğün, sevindiğin, içinde saklı tuttuğun bir yer...
memleket de neymiş dedim. orası da şehir mi be dedim. nereli olduğumu söylemeye utandım. insanlarını sevmem dedim. ben onların kriterlerine hiç mi hiç uymam dedim. ağızlarını* hiç sevemedim. ittikçe itti beni kendine.kızdılar hep ne biçimsin dediler. insan ekmeğini yediği toprağa böyle mi der dediler. kabul etmesende oralısın işte dediler. duymadım hep bi şarkı mırıldandım aklımdan o anda.
yeni ayrılmışım memleket dedikleri diyardan düşmüşüm okumak için yollara. okumaya geldiğin yer daha mı güzel ha dedim kendime. geldiğinin ilk ayı kapkaççı oldu, abazalarıda yanında cabası. yanında erkek bi arkadaş olmadan gezemez olmuşsun yinede mi akılanmadın dedim. daha ilk senemdi ve sadece iki kere gittim o şehire, evime. yinede özlemedim be dedim. annemi gördüm işte geçen yeter, bazı arkadaşlarla da başka yerlerde buluştun yeter daha ne dedim. ama özlediğimi bir türlü kabul etmedim.
taa ki anneme ulaşamayıp evi aramaya karar verene kadar. memleketimin alan kodunu cevirmemin icap ettiği o dakikada anladım lan. valla da özlemişim meğersem. kendi memleketimin zararsız abazasını, belediye otobüsü olmayan hep minibüslerin cirit attığı yollarını.. konuşmalarındaki gıcık ama aslında komik kelimeleri.. mor beyaz kaldırımlarını.. gece oldumu bastıran soğunu.. sabahları yakan güneşini.. apaçilerin son ses müzik verip arabalarıyla yüzlerce kez yanımdan geçmelerini.. cam atınız yazması gerekirken istisnasız hepsinde c'si sökülmüş çöp kutularını.. her adımda tanıdık birine rastlamamı.. her adımda bir anımın canlanmasını.. orada bulunupta ona sövmeyi özlemişim be.
daha ne zaman gelecem memleket kim bilir? sen de beni pek özlemedin biliyorum. belki biraz.. inatçısın sen de kabul et.. bu ilk ve son itirafımdı başka da kimseye söylemem. aramızda ki husumet hep devam edicek merak da etmeyesin. memleketim görüşücez gelince. haydi esen kal.. öpük.. **
barış manço'nun 'hemşerim memleket nere?' parçasını hatırlatan başlık, keza sözlerine bakınca ne mesajlar içerdiği anlaşılmaktadır. evet memeleketim sorusuna manço bu dünya benim memleket diyerek cevap vermiştir, acaba başka kaç kişi bu cevabı verir şu anda?
http://www.youtube.com/watch?v=3cdohqdvrh8
--spoiler--
kardeşlik ve eşitlik üzerine uzun uzun nutuklar çekip
niye senin derin benden koyu diye soran çok
kaşının altında gözün var diye silahlanıp ölüme koşarken
kalan dul ve yetim ne yer ne içer diye soran yok
barış garibim bulamadı çözümü oturdu etti bunca sözü
gelin hepberaber anlaşalım diyen yok
zaten paramparça bölünmüş ve yaşanmaz olmuş dünyamız
daha fazla kesip bölmeye hiç gerek yok
--spoiler--
memleketini güzel bulan insan daha yolun başındadır.
her yeri kendi yurdu gibi gören insan güçlüdür.
ama bütün dünyayı yabancı bir ülke gibi gören insan mükemmeldir.
unuttuğumuz kavram. bölücüler için ülke, solcular için vatan, faşistler için toprak, kan... ama unutulan şey memleket. memleket isterim adlı şiiri cahit sıtkı'nın. birlikte gülüp ağladığımız yer, sadece milli maçıyla değil diliyle, güzelliğiyle, yemişiyle, ağacıyla, hala umutlu çocuklarıyla bizim olan yer.
soru soran bir şehir... her caddesi ve sokağıyla özlemlerini, yaşantını kimi zaman acılarını sana sorgulatan ve hala acı çekiyor musun diye her an seni deniyen yer. oysa bilmez ki en yakınındır o, öyle yapmamalı dürüstçe yaklaşmalıdır sana, ve yine bilmez ki asıl ihtiyaç duyduğun zaten hatırlamaktır herşeyi onun sinsice denemelerine ihtiyacın yoktur. yine de ve her koşulda memleketindir o senin severisin onu da, bağrında yaşadığın çocukluğundan belki de... (bkz: biz büyüdük ve kirlendi dünya)
insan memleketini niye sever? başka çaresi yoktur da ondan.. ama biz biliriz ki bir yerde mutlu mesut olmanın ilk şartı orayı sevmektir. oraya seversin orası dunyanın en güzel yeridir ama dunyanın en güzel yerini sevmezsen orası dünyanın en güzel yeri değildir. *
memalikat kelimesinden gelir.ait olduğunu hissettiğin yer anlamına gelir.hatta bu yüzden muğlalı olupta rizeliyim diyen insanlarda görülmüştü.lakin böyle diyen insan memleket kelimesinin anlamına mazhar olduğundan "haklısın, sen hakiki rizelisin, hatta lazsın da..." diyip pohpohlanabilir.
doğduğun yer değil doyduğun yer memleketindir diye hakkında önerme yapılan, uzun süre uzak kalındığında özlem duyulan, ölünce toprağına gömüleceğimiz yegane yer.
millet, ulus, yaşanılan yer, doğulan ve doyulan toprak parçası, uğruna kanlar dökülen, altında şehitlerin yattığı, bağımsızlık kavramına sıkı sıkıya bağlanmış, bu uğurda nice insanlar kaybetmiş, her daim yaşatılmak istenen, içine dahil olmaktan büyük bir gurur duyulan vatan.
