aylardır yaşadığım çaresizliktir. zira elden gelen bir şey yoktur.
başka başka bir şehre taşındık. oldu 6,7 ay ama bırakmadı yakamı şu eski şehre duyduğum özlem.
ısınamadım sayesinde yeni geldiğim yerlere buraları ne kadar çok sevsem de.
ne ilk kez biriyle öpüştüğüm çocuk parkı var burada ne de lise arkadaşlarımla siyah poşette milletten saklaya saklaya gezdiğimiz biraları içtiğimiz okul bahçeleri...
kar bile tutmuyor burası. kar bile tutmuyor ki soğuk kalsın diye kara koyalım biralarımızı.
bakma var okul . park da var. olmaz mı? ama o anıların hiçbiri yok. parkların yanından, sokakların arasından geçerken cız etmiyor için lise aşklarını hatırlayarak.
aklımda yazacak çok şey vardı da yazamıyorum yine. gözlerim doldu tekrar. ne bok yiyeceğimi bilmiyorum çünkü, alışamıyorum. allah yardımcısı olsun şu derdi yaşayanların. eskiden bunu söylediklerinde pek anlam veremezdim. bu kadar özlem nasıl duyulur memleket derdim.
başa gelmeden bilinmezmiş.
Insan'ı yerle bir eden çaresizliktir.şimdi memleketimde şimdi uzungölde olmak vardı.ne işimiz var habu gurbet ellere?tek tesellisi insanın yaz tatilinde oradayız oluyor,tabi o vakte kadar ölüm bize uğramazsa.
