unutma hastalığımın, unutmak istediğim için mi unutuyorum sorusuyla yüzleşmesine sebep olabilen, birden çok izlediğim ve izledikçe yeniden anlamlandırdığım, "seni unuttuğumu hatırlamıyorum." repliğiyle yastık altıma sakladığım bir ton anıdan ve yaşanmışlıktan ibaret kimliğime yakın film.
Kurgu dersinde kurgunun önemine dikkat çekmek için hocanın kafamıza kakarak izlettiği 10 kişilik sınıfta kimsenin fark etmediği bir detayın bulunduğu muhteşem kurguya sahip Christopher Nolan Filmi.
Tüm senaryoyu tek bir kareyle çözüyorsunuz aslında ancak o kare öyle bir noktaya yerleştirilmiş ki gözünüzden kaçıyor.
Sammy'nin akıl hastanesinde otururken gözüktüğü sahneyi 2 kez izleyin derim söylemek olmaz.
üztün zeka değilim, ilk defa sinemada izlediğimde 19 yaşımdaydım, anlamıştım hemen. fakat o zamana kadar nadir filmlerin bana yaşattığı orgazmı yaşattığı için dört defa daha izlemiştim.
sinema tarihinde entellektüel orgazm yaşatan ender çekilmiş filmlerden biridir. süperdir süper.
bitse de gitsek modunda izlenilen film. bi sıkıcı ki. ha simdi birsey olacak film heyecanlanacak ha birazdan olacak derken film bitiyor kaliyorsunuz oyle mal gibi. gerek yok.
(bkz: ben ettim sen etme)
ciddiye alıp izleyemiyorum filmi baksana isme, mahallede takılan mehmet lakapları gibi. "şşt lan memento gelmiyon mu halısağaya" tarzında.
memento süperdi yhaa diyen birine momentodur o ağbi yannış biliyosundur ehe salak ya memento diyo diyerek rezil olmuşluğum da vardır.
christoper nolan' ın belki de en şahane eseri. the prestige falan bu filmin yanında tırt kalıyor. tabii ki the prestige laf etmiyorum memento'yu yüceltiyorum.
bir leonard shelby olmak ister insan bu filmi izledikten sonra. sadece 15 dakikayı yaşamak. unutmak herşeyi unutabilmek. batılan bataklıkta yaşanan hergüne lanet etmektense hiçbirşeyi hatırlayamamak. böyle olası gelir insanın. her dakikanın ızdırap gelmesindense, hafızayı kaybetmek ister insan. hiç acımadım ve üzülmedim ben bu adam için. aksine kıskandım çok.
