bana dunyanin ne kadar kisir bir dongu icinde oldugunu gosteren bir durum. seksenli yillar heavy metal ile gecmistir , bir cok gercek , kisilikli grubun yaninda azdirilan bir sele kapilan 100lerce grup olmustur. doksanli yillar grunge patlamasi yine ayni senaryo.. 2000 yili ve sonrasi , bir acayip kulturun dogmasi , eller havayanin icat olmasi , turunde gercekten takdir edilesi muzisyenler varken yine alakasizca 100lerce benzerlerinin ardi ardina beynimizde patlatilmasi.
ortada kemiklesmis bir zihniyet var , ille arabesk filmlerde olmasi gerekmeyen boyutta bir somuru var. Bir kisi cikar gercekten birsey yapar ve uzun bir muddet o kisinin turevleri cikar hemde gun be gun artarak..
su an ki melankolik havanin yerli muzikte esmesi yine insanlarin somuruldugu hissini uyandirdi bende. birsey basladimi cesitlilik neden kaybolur neden ortada bir yon kalir. melankoli haline yada sarkilara karsi bir tutumum yok. sorun her donem bir seyin trend haline gelmesi.*
üzerine doktora tezi yazılabilecek bir konudur.-ki yazılmıştır da- ama üzerine birkaç laf da edilebilir.
mesela; insanların eğitimsizliğinden kendilerine sunulanı sorgulayamaması mı dersin. kapitalizmin ağır hayat temposundan, çalar saatle başlayıp televizyonla biten günlerden aslında insanların ne dinlediklerini pek s.kleyememesinden mi dersin. ucuz romantizmin sürümden kazandırması mı dersin. sırf medya tekelleri melankolik trendi destekliyor diye alternatiflere rastlayamamaktan mı dersin...
ne dersen de ama sakın demet akalın dinleyip de kendini jiletleyen (ki ben olsam empyrium'la yapardım o işi. hehe) birini görürsen ona doğru yolu göstermeye çalışma çünkü ''yüzünü bile görmek istemiyorum. yolum çıkmasan iyi edersin'' hep haklı çıkaracaktır kendini.
(sanırım burada ben de ''doğru yolu göstermeye çalışma'' diyerek doğru yolu göstermeye çalışıyorum.)
not: ''çalar saatle başlayıp televizyonla biten günler'' chuck palahniuk'un günce adlı kitabından alınmıştır.
