Çocukken mektup arkadaşlığı vardı. Akrabalara derslerde yazardık. Bir keresinde aşk mektubu almıştım. insanın el yazısı ile duygusunu okumak bir başka.
Teknoloji öyle bir boyuta ulaştı ki, insanlar duygularını çok hızlı tüketiyor ve bünye bu hıza ulaşamıyor. Flörtleşmeler, mesajlaşmalar artık duygusuzlaşmaya başladı. Mektup yazmak çok daha asil bir davranış bence. Duyguları bir emek ile kağıda topluyorsun ve yolluyorsun. Teknolojik duygusuzluktan çok daha uzak. E-kitap okuyamam ben mesela. O kitap sayfalarını, o duyguyu hissetmeyi seviyorum. Belki de bu yüzden mektup yazıyorumdur.
hem yazmayı sevdiğimden hem tekniğimi geliştirmek istememden ötürü devam ettirdiği eylem. ayrıca şahsi düşünceme gore mektup türündeki eserleri okumak zor olsa da, onun barındırdığı samimiyet diğer hiç bir türde yok. hem okuyanin hem yazanın sadece bana özel diyebileceği bir tür mektup. eski mektup geleneği şimdilerde yerini çok daha hızlı farklı şeylere kaptırsa da tekrar canlanması durumunda gençlerimiz SMS dışında da birşeyler yazmayı öğrenecekler.
Bir aralar gönderecek birileri bulurdum benimmişler gibi uzun uzun mektuplar yazardım çok değil daha geçen seneyr kadar mektup yazdığım insanlar vardı ben mektup yazmayı seviyorum olayı buymuş meğer. Şimdi yazacak kimsem kalmadı öylesine yazıyorum hala yazmaya devam ediyorum bir karakter oturtup ütopyama utanmadan aşık olup yokluğuna mektuplar yazıyorum. Belki de hastayımdır emin değilim ama mektubun yeri başka bende atamadım kendimden bunu kendi el yazman, evinin kokusu ruhun siner satırdan yazıdan başka şeylerde taşır o sayfalar. iyidir mektup yazmak ankesörlü telefonları kullanmaya devam etmek gibi biraz eskiyi seviyorum zannedersem eskiyi kaybetmekten gerçek hisleri veren olguların yok olmasından korkuyorum. Sobayı sevdiğim gibi eski kandil evleri sevdiğim gibi mektup yazmayı da seviyorum.
oksijen aldığım süre boyunca bana seks'den bile daha fazla zevk veren eylem. Mektup almak, mektup yazmak ona birine göndermek ve ya kendi ellerinle vermek. Sms'den çok daha değerlidir, en azından benim için.
(bkz: seksten daha fazla zevk veren şeyler)
bu dünyanın en keyifli işlerinden biridir. özenle yazarsın sayfalarca, içine bir de karpostal falan koyarsın, içinden geçerse bir de küçük hediye. kapatırsın zarfı sonra da büyük bir keyifle izlersin yazdığın mektubun zarfını ta ki onu pttye götürüp gönderene kadar.
sonra da dünyanın bir diğer en keyifli işini yapmayı beklersin hergün posta kutunu hevesle kontrol ederek. mektubu açmak ve okumak.
teknolojik hiç bir iletişim aracının yerini dolduramayacağı eylemdir.
yanı başınızda olsalar dahi sevdiklerinize mektup yazın.
ne kadar mutlu olacaklarını göreceksiniz.
günümüzde teknolojinin katlettiği eylemler arasındaki yerini almış, yüzyıllar boyu insanların yüreğinin sesi olmuş samimi iletişim ve haberleşme yöntemidir.
birine mektup yazmak o kişiye önem vermek , günümüz dünyasının her şeyi hızla tüketmesine meydan okumak , duyguları en içten haliyle somutlaştırmak demektir . bu devirde hala mektup yazan varsa alnından öpülesidir .
gereksiz, sinir katsayısını artıran, her satırda daha da boka saran eylem. yapmadığım şey değil o ayrı. yaptım sıkça. bi boka da yaramadı. çünkü öyle aptalca öyle saptalca ve de ahmakça bir eylem ki yazdığın kişiyle arana koyduğun mesafeyi anlatmak için gerçekleştirdiğin bu eylem aslında seni daha daha ve de daha da üzüyor, kırıyor. vs vs vs.
mektup yazdım ne faydasını gördüm. sinirlerim bozuluyor şu anda. mektup yazma fikri bile beni germeye yetti. mektubu yazıp denize mi atayım yani, ne? ay aman ben böyle saçmasapan bir şey duymadım. mektup yazmak şöyle naif böyle güzel filan. yok anam babam bi bok değil mektup yazmak. o mektuplar ulaşsa da ulaşmasa da yaşadığımız, hissettirilen hiçbir şey, hiçbir tecrübenin bi önemi yok. o yüzden kaleme alıp bir zarfın içine koyup böyle uzaklara göndermenin de bi anlamı yok.
bir gün mektup yazmaya kalkışırsam bomboş bir kağıdı, kulaklarını yaladığım zarfa koyup, hiç bilmediğim kafadan attığım bir adrese yollayacağım. evet. yapıcam bunu.
ölmemek için can çekişen kadim bir sanat, insanın kendini ifade etmekte en çok özen ve rahatlık gösterebildiği iletişim aracı, "connecting people" diyorlar ya, işte ondan... sahi, postacı güvercinler nereye uçtular?
arapça gizemli bir dil, kelimeleri sihirli birer tılsım gibi farklı manalara dönüştürebiliyor. "mektup" kelimesinin arapça da "yazılmış olan" anlamına geldiğini, "yazgı" ya gönderme yaparak anlatan latin amerikalı yazarın kitabını okurken de büyülenmiştim. ama ne diyorum ben, hiç mektup arkadaşım olmadı ki benim, yani saman kağıt koklamadım hiç ya da faturalarımdan başka beni heyecanlandıran bir mektup almadım... şu an bir yıldan fazladır internette "mektuplaştığım" bir dost var ki ona bu sanal klavye de yazarken bile utanıyorum, ulan! posta pulu yalamak istiyorum ben!
