artık unutulan alışkanlıklardan birisidir. yeni nesil bilmez, şöyle 80li yıllarda ve 90lı yılların başında mektuplar yazılırdı. genelde çizgili, çizgisiz, kareli a4 boyutunda kağıtlar seçilip zarfa konulurdu. sonra ptt'ye gidilirdi. mektuplar ptt denilen yerden dağıtılırdı. 80li yıllardan önce de mektup yazıldığı rivayet olunur.
ölmemek için can çekişen kadim bir sanat, insanın kendini ifade etmekte en çok özen ve rahatlık gösterebildiği iletişim aracı, "connecting people" diyorlar ya, işte ondan... sahi, postacı güvercinler nereye uçtular?
arapça gizemli bir dil, kelimeleri sihirli birer tılsım gibi farklı manalara dönüştürebiliyor. "mektup" kelimesinin arapça da "yazılmış olan" anlamına geldiğini, "yazgı" ya gönderme yaparak anlatan latin amerikalı yazarın kitabını okurken de büyülenmiştim. ama ne diyorum ben, hiç mektup arkadaşım olmadı ki benim, yani saman kağıt koklamadım hiç ya da faturalarımdan başka beni heyecanlandıran bir mektup almadım... şu an bir yıldan fazladır internette "mektuplaştığım" bir dost var ki ona bu sanal klavye de yazarken bile utanıyorum, ulan! posta pulu yalamak istiyorum ben!
hem yazmayı sevdiğimden hem tekniğimi geliştirmek istememden ötürü devam ettirdiği eylem. ayrıca şahsi düşünceme gore mektup türündeki eserleri okumak zor olsa da, onun barındırdığı samimiyet diğer hiç bir türde yok. hem okuyanin hem yazanın sadece bana özel diyebileceği bir tür mektup. eski mektup geleneği şimdilerde yerini çok daha hızlı farklı şeylere kaptırsa da tekrar canlanması durumunda gençlerimiz SMS dışında da birşeyler yazmayı öğrenecekler.
birine mektup yazmak o kişiye önem vermek , günümüz dünyasının her şeyi hızla tüketmesine meydan okumak , duyguları en içten haliyle somutlaştırmak demektir . bu devirde hala mektup yazan varsa alnından öpülesidir .
