kişisel deneyimlerimden çıkardığım sonuç ama şu da var ki arada yalnız kalmakta büyük bir ihtiyaç.
şimdi saraylardan köşklerden bahsederim ama bu ortamlarda yaşayan var yaşamayan var fakat çoğu istanbullunun bildiği bir örnek vereyim.
otogarın topkapıda olduğu günleri düşünün. o topkapı daki alt geçitteki çarşıları düşünün. o çarşının ordan başlardı insan kalabalığı taa otogar a kadar.
seyyar satıcısı mı istersin, otogara gideni mi istersin. eskicisini mi istersin.
bi de şimdiki haline bak. bir tane insan yok.
hangisi daha güzel.
tamam o halinin de kötü tarafları vardı ama neden ikisini birarada yapamıyoruz ki?
hem insan olsun hem çevre düzenli olsun.
bence o kısımda seyyar satıcılara tekrar izin verilmeli. insanların araç yollarıyla kesilmeden, köfte kokuları, kokoreç kokuları arasında uzunca yürüyebilecekleri bi imkan sağlanmalıdır.
Olaya "ev" olarak yaklaşırsanız, çok sevdiğim bir şarkı sözü vardır, sözlerin en vurucu kısmı şurasıdır:
"The flowers in the garden
Hang the fruits
Of your labour on the walls
Such precision and care
What does it matter
If there's no one here to share"
Yani: Bahçede çiçekler, evinin duvarlarında sevgiyle yaptığın işlemeler, süsler,
bu kadar titizlik, bu kadar özen, paylaşacak biri yoksa, neye yarar bu düzen.
