bugün bir yakınımı götürdüğüm GATA'da, bitişik yatakta kalçası kırık olarak yatan 93 yaşındaki zekiye teyze'nin başında bekleyen, sivil giyimli bir albay ve bir askerin bağlı olduğu kurumdur.
zekiye teyze, 1914 yılında doğmuş ve çanakkale'de şehit olan babasını hiç görmemiş. mehmetçik vakfı'nın zıpkın gibi iki görevlisi 'annecim' diyerek pervane oldular etrafında... gurur duydum... iyi ki varlar, iyi ki birileri önayak olmuş da, kurulmuş bu vakıf...
böyle bir vakfın olması devletin ayıbıdır. sen senin varlığın ve bütünlüğün için savaşanlar şehit olduğunda geride kalanlara bakamıyorsan yazıklar olsun.
yanlış anlaşılmasın vakfı kötülemiyorum. sitemim böyle bir ihtiyaçın doğması ayıbı ve devletin yetersizliği.
Az once mesajla bagis yapilabildigini ogrenmemle en azindan bir mesajla -simdilik- katkida bulundugum vakif. Az cok demeden yardimda bulunulmasi lazim su gunlerde.
kurulusu söyledir:1970'li yıllarda ölen bir Mehmetçiğin annesi ve babası, şehit olduğunu öğrendikleri evlatlarının cenazesini götürmek için Edirne'den Siirt'e gelirler. Fakat ertesi gün vazgeçerler ve "buraya gömülsün!" derler. Çünkü aile çok fakirdir ve cenazeyi Edirne'ye götürecek parası yoktur. Olayın sebebini öğrenen o zamanki Siirt tugay komutanı Tuğgeneral Fuat Avcı çok üzülür. Bunun üstüne tugayda para toplanır ve şehit erin cenazesi Edirne'ye gönderilerek defnedilir.
