eşine ulaşması tam 26 yıl sürmüş ve ancak 78'liler vakfı'nın çabalarıyla mümkün olabilmiş mektuptur. Devamını ilgili haberden kopalayayım:
" 'Değerli Karıcığım' diye başlayan mektupta Mehmet Kanbur, idam edilecekleri tarihin ailelerine haber verilmediğini sandığını yazmış: 'Göremedim diye üzülmene hiç gerek yoktur. Senden bunu beklerim.'
Kanbur'un eşinin oğlu Murat'a gerekli ilgiyi göstereceğine inandığını belirten satırları şöyle devam etmiş: 'Son olarak da halkımın mutluluğu uğruna canımı severek feda ediyorum. Bu görevi yerine getirirken size ve halkıma layık olmaya çalışacağım. Son nefesimi verirken dahi, köhne düzenin cellatına fırsat vermeden halkımın mutluluk sloganını haykıracağım. Bundan hiç kuşkunuz olmasın. Senin bundan sonraki özel yaşamın hakkında bir şey söylemek istemiyorum. Sana güveniyorum. Tek başına yapayalnız kalsan dahi, doğrululuktan dürüstlükten ayrılmayacağına, namusunca yaşamını sürdüreceğini inanıyorum... Murat'a da yeterli ilgi göstereceğine, halkına yararlı olacak bir biçimde yetiştireceğine eminim... Kahrolsun faşizm, tek yol devrim. Mektubumu bitirirken, gözlerinizden öperim. Tüm dostlara selamlar (...)"
sabah sabah ağladım be daha ne olsun. insanların mektuplarını bile vermemiş kansızlar şimdi ressamcılık oynuyorlar marmariste...
siyasi görüşleri size uysun uymasın,-ki bana uymuyor- inandığı değerler uğruna ölümü bile göze alan cesur vatandaşlarımızdan sadece birisi.mekanı cennet olsun denilesi yüksek karakterli insan.
