doğuda askerlik yapan vatandaşlarımızın yaşadığı şeyleri ve düşüncelerini paylaştığı kitaptır.
daha yeni okudum malesef. daha önce okumak isterdim. orada askerlik yapmış insanların psikolojisini daha iyi anlayabiliyorsun. millet vatan millet sakarya diye gidiyor, dönüşte şimşek çakınca kendini yere atıyor. anlatılan dayak olayları genelde kafadan sakat adamlar tarafından uygulanıyor. düşmana uygulanan kulak kesme, kafa kesme gibi şiddetler ise tamamen oradaki askerin kafayı yemesinden kaynaklanıyordur. adam 1981 mühürlü et gördüm diyor, 3 gün 1 konserve yemek yiyor, yanındaki arkadaşı kafasından kurşun yiyip parça parça önüne düşüyor... yani bunlar kolay atlatılacak şeyler değil. kitabı okuyanlar " lan türk askeri de az değilmiş hani." diye düşünebilirler. fakat ordaki askerin psikolojisini düşününce yapılan hareketler oradaki duruma göre normal kaçıyor. kitabın özellikle belirtmek istediği ve her bölümde en az bir defa anlatılmak istenen, doğunun ne kadar geri kaldığı. adam 1994 senesinden bahsediyor, köyde bir tek muhtarın evinde telefon var diyor. hadi onu geçtim, mektup 2 ay sonra gidiyor diyor. 20. yüzyılda mektup 2 ay sonra adrese yollanıyor.
yani kitabı okuduktan orada yaşayan halkın çaresizliğine çok üzüldüm. gece belli bir saatten sonra dışarı çıkarsan asker vuruyor, evde oturursan terörist basıyor... böyle bir keşmekeşin ortasında millet kafayı yiyip dağa kaçıyor. adamlar ne yapsın. okul yok, hastane yok. olsalar bile öğretmen yok, doktor yok... bizim bile şu anda oradaki yaşam koşullarından haberimiz yok. 90 lardaki koşullardan bahsediyorum tabi. belki de şimdi daha iyiye gitmiştir koşullar. haberimiz yok. keşke orayı bilmek, tanımak adına birebir oranın halkının ağzından anlatılmış daha çok kitap olsa.
