Çocukların seslerini duyurmak, onların gereksinimlerinden ve görüşlerinden haberdar olmak; aslında Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesi'nin ana ilkelerini hayata geçirmek demek. Türkiye dahil hemen her devletin imzaladığı ve çocuğu ilgilendiren her türlü uygulamayı bağlayan bu sözleşme, çocuğu ilgilendiren her uygulamada onun yararının gözetilmesini ve çocuğun görüşünün alınması gerektiğini belirtir. Eğer uygulama birden çok çocuğu ilgilendiriyorsa, hem bu çocukların hepsinin yararının gözetilmesi hem de hepsinin görüşlerine kulak verilmesi gerekir. Çocuk Hakları Sözleşmesi'nin korumaya aldığı dört temel hak yaşama, korunma, gelişme ve katılım hakkı açısından yaygın medya çok kötü durumda. Örneğin 18 yaşından küçük çocukların herhangi bir olay yüzünden gazetede resimlerinin basılması çocuk hakları ihlalinin en büyük öreğindendir. Yasaya göre böyle bir yaptırımın yasak olmasına karşın tekrar tekrar aynı veya farklı uygulamalarla çocuk hakları ihlalleri yapılmaktadır. Çocukların seslerine bile yer vermeyen medyada katılım hakkı söz konusu olamaz. Gelişme, özellikle de öğrenme açısından bakıldığında, yaygın medyanın geliştirici değil, engelleyici, çeldirici, yanıltıcı veya doğrudan zarar veren yayın yaptığı ortada. Bu nedenle aslında kısır bir döngüden öteye geçemeyen ihbar ve ceza mekanizmaları kullanılıyor ve azgın bir canavara dönüşen medyaya ara ara yayını durdurma gibi etkisi olmayan cezalar veriliyor.
