Benimde içinde yaşadığım mahalle. Görsel olarak çok güzel bir mahalledir ancak pislik yuvasıdır. Ayrıca istanbulun öğle vakti en çok insan trafiğinin olduğu yerlerin başında gelir.
Sakinlerinde çok para vardır çünkü parayı kazanırlar ve sadece marul lahana ekmek yumurta peynir alırlar. ne tatil ne kültürel harcama ne bar ne eğlence ne gazete ne sinema ne tiyatro hiçbir şey. Gündüz çalışırlar aksam ve hafta sonu evde oturup tv izlerler. tabi paralar birikmeye başlar. sonra o paralarla araba alınır; ama arabayla sadece şişli'ye kadar gidilir; ötesi benzin parası gidecek korkusundan yasaktır. E tabi yine para birikir. Sonra ev alırlar. Ama yine ot hayatlara devam yine para birikir...
istanbul'a ilk ayak bastığım 4 Eylül 2008'de Esenler'den sonra istanbul'da gördüğüm ikinci semt, düşünün artık üzüntümü okula varana kadar. Neyse ki Boğaziçiliyiz
Çalıştım bir dönem genelde trafikte cam silicileri kaldırımlarda dilenciler seyyar satıcılar işportacılar vsvs doludur lüks gibi bir yer olarak görülsede bağcılardan varoştur amk.
Hali hazırda kalabalık olup, trump towers, ali sami yen yerine yapılan gökdelenlerle içinden çıkılmaz bir hal almış, alacak istanbul ilinin bir şehri. Unutmadan zincirlikuyu'ya yapılan zorlu gökdelenleri de şimdiden hayırlı olsun.
bütün ilçeler aynı hızla şerefsizleşiyordu.. birinciliği mecidiyeköy e verdiler. mecidiyeköy itiraz edecek, bağıracak oldu ağzından klakson sesi çıktı. ağlayacak oldu gözlerinden tozlar süzüldü. bunun üzerine demirden, gri ceketini alarak çekti gitti. hayranları olan tüm anketörler de peşinden teselli etmek için koştular..
Bölgede ilk iskan hareketi Osmanlı padişahı Abdülmecit'in döneminde (hükümdarlığı 1839-1861) muhacirlere bugünkü Mecidiyeköy'de toprak verilmesiyle ve buraya iskan edilmeleriyle başladı. Mecidiyeköy'ün adı da Abdülmecit'ten gelmektedir. Bölgenin bu ilk iskanı sırasında, çevresinin dutluklarla dolu olduğu ve buraya özellikle dut yemek için gelindiği bilinmektedir. Dutluklar 1930'lara, hatta yer yer 1950'lerin sonlarına kadar varlıklarını sürdürmüştür. 1950'lere kadar bu bölge (Mecidiyeköy, Esentepe, Zincirlikuyu, Levent) Mecidiköy'deki küçük bir köy yerleşimi dışında bomboş kırlardan ibaretti. 1930'larda Büyükdere Caddesi'nin güneydoğu tarafında eski iETT garajı ve daha kuzeyde, likör fabrikasından (2012 yılında yıkıldı) başka kayda değer bina yoktu.
Yine 20. yüzyıl'ın ilk yarısına kadar, Mecidiyeköy ve çevresindeki Fulya, Esentepe gibi mahallelerin bulunduğu sırtlar ve yamaçlar çiçek, özellikle de karanfil tarlalarıyla ünlüydü. istanbul'un Avrupa yakasında, hafif ve serin rüzgara ve kırmızı toprağa ihtiyaç duyan karanfil yetiştirmeye en elverişli olan yöresi, Mecidiyeköy çevresiydi.
Sırf yolda çevirip birşeyler satmak isteyen insanlar yüzünden gitmek istemediğim semt. Burda yürüyorsanız kulağınıza kulaklık takıp dış dünyadan bağlantınızı kesmelisiniz yoksa rahat yürüyemezsiniz.
metro ve metrobüs girişleri, salı pazarından hallice olan muhit. metrobüs girişindeki partalcı dayıda kredi kartı bile geçiyor.* bir de ne insan sirkülasyonu vardır öyle, sakin bir kasabadan gezmeye gelen birisi belki de ömrünce göreceği insanı bir günde görür.
istanbul un yüzde 85lik kısmı sanırım sabah saatlerinde burada bulunuyorlar. neden bu kadar kalabalıktır hala anlamış değilim. okula gitmeye çalışana dert merkezidir.
ya yeter. lütfen. mümkünse köprü hariç trafiğe kapatılsın. insan çok eyvallah, ama insandan çok araba var lan burada. dakikada camın önünden 150 tane araba geçiyor. saydım amk.
