yarı uyku yarı uyanıklık halinin getirebildiği ele nadir olsa da bana genel olan durumlardan biri.
mecidiyeköy... kulağımda umm kulthum enta omri... sağımdan solumdan geçen sabahın beterini taşımaktan aciz insanlar. yüzler bir karış, gözler sönük. kasvet taşıyan ağır ağır ilerleyen kağnılar gibi. solumda metrobüsün anons sesi sağımda yeminler ederek kulağı tırmalayan sesiyle aç olduğunu haykıran dilenci kadın. sırtımda her dakika ton artan çanta. burnumda önümde ilerleyen adamın sigarasının egzoz dumanı ile karışmış lanet kokusu. gün yine her zamanki gibi. birden, sol omzumda beliren bir el,
- bir saniye geçebilir miyim izin verirsen
- tabii, pardon buyurun.
- teşekkür ederim delikanlı
deyip yanımdan ilerliyor. yüzüne bakıyorum "melih gökçek değil mi la bu?". gözümü kapatıp tekrar açıyorum alakası yok. halbuki aynı o gülüş, güldüğünde kaybolan gözler, o ses tonu tıpkı oydu bir saniye önce. bu adamın saçı bile yok adam bildiğin kel. "ülen kel melih gökçek mi olur!" deyip içten gülerekten devam ediyorum yine her zaman olduğu gibi...
