Nurdan Gürbilek kitabıdır. Bir eleştiri yapıtında "mağdur" sözcüğünü ana izlek olarak belirlemek cesaret isteyen bir iş. Kitap okununca hemen anlıyoruz ki Nurdan Gürbilek bunun da üstesinden gelmiş. Edebiyatın, özellikle bazı yazarların metinlerinin dışlanmışlık üzerinde şekillendiğini belirtiyor Gürbilek. Dostoyevski, Yusuf Atılgan, cemil meriç ve Oğuz atay'da gerek yaşamsal gerek kurgusal boyutta bir mağdur dilinin kendini hissettirdiğinden bahsediyor.
Yaşamın herkesi mutlu edecek bir potansiyelinin olamayacağını düşünürsek edebiyatın böyle bir söylemin üzerinden şekillenebileceğini de düşünebiliriz elbette. Özellikle oğuz atay ile ilgili tespit bence çok yerinde. Atay'da ironinin mağduriyetten bir anlamda kaçış için kullanılan bir form olduğunu söylüyor. Hiç bu açıdan bakmamıştım.
