kendi yaşıtlarımla top oynarken yüce topun bana verdiği yetkiye dayanarak takımları ve kalecleri ben belirler, canım sıkılınca elime topu alıp faul çeker, canım sıkılınca hiç olmayacak yerde maçı bitirirdim fakat kendimden büyüklerle maç yaptığımızda topun gücü bir anda etkisini kaybetmekte ve ben oyunda kale veya defans mevkiinde kendime yer aramakta olurdum. en son benden daha iyi oynayacak mahallenin abilerinden biri maça dahil olunca ben yavaşça saha dışına itilirdim. tabii dururmuyum içimden ''aha top bi auta çıksın alıp kaçmassam benden adisi yok götlekler'' diye kale arkasında yerimi alır ve topun bana geldiği ilk fırsatta mahellenin tüm çocuklarını peşime takar ve eve kadar tüm gücümle koşardım.
bir kaç defasında taşlanmak suretiyle topu bıraksamda çoğunlukla eve sağ sağlim topumla ulaşmışımdır.
muhtemelen topunu ne hayaller sonrası güç bela aldırıp,ilk gece topuna sarılarak uyku çeken ve başına herhangi bir kaza gelmemesi için üzerine titrediği söz konusu meşin yuvarlağı alıp,bir dikdatör havasıyla evin yolunu tutan ve diğer bebelerin bu olayın arkasından yağıp gürlediği,kendisinde ne düven ne ecdad bıraktığı sıpadır...
ailesinin arsasında top oynanan ve sıkılınca diğerlerini arsadan kovup topunu da alıp çük gibi bırakan çocuğun yanında ezik kalandır. böyle bir çocuk tanıyorum evet.
+olüm faul yeaa...
-ne alakası var lan oynuyoz işte amk.
+faul var lan,açılın ben kullanıcam penaltıyı.
-ya böyle mızıtçaksan siktir git.
+verin lan topumu gidiyorum ben,annem salçalı ekmek yapmıştır.
-raşit yapma lan iki dakka oynıycaz,sen git topu bırak bari.raşittt....
