"yanımda adeta bir hazine varmışçasına tedirgindim. biran evvel onu saklamak, korumak istiyordum kimse görmesin diye. kimse dokunmasın diye... kimse, benden almasın diye."
beni en çok etkileyen kısmı yukarıda paylaştım. yeni bir tanışma, ve o an yaşanan duygular ancak bu kadar güzel anlatılabilirdi. sıfır acemilik. hızlı hızlı okuyorsunuz. sizi öyle sarıyor ki öykü sıkılmak mı? tam tersi heyecan duyuyorsunuz, gülümsüyorsunuz okurken. ve yazar ana konunun dışında yine güzel bir mesajla söyleyeceğini söylüyor. onu da aşağı da paylaşıyorum. üstad, kalemin nefesin tükendiğinde dursun sadece. ömür yettiğince yazmaya devam et lütfen. saygıyla...
"kenan bana dönüp, "bakın işte türkiye'de ayrımcılık var diyorlar... mehmet kardeşim ermeni, ve yemeğin başından beri hangimiz bundan dolayı ayrımcılık yaptık? bir defa bir ermeni ile dost olabiliyorsam, en yakın dostum diye tanıtabiliyorsam... düşünün yani bir ermeniyi... işte bu demektir ki ayrımcılık yok bu ülkede..." ben suskunluğumu bozdum: "sağol kenan... eksik olma..." dedim imalı bir ses tonuyla. "
