roger waters'ın vakt-i zamanında güzelim grubun içine etmesi gibi, ortalıkta "pink floyd benim" gazıyla gezmesinin neticesinde, syd barrett ve david gilmour'suz pink floyd'un roger waters'tan ibaret sıradan bir müzik gurubu olmasından mütevellit çok da sallanmaması gereken konserdir.
bak david amcaya, pink floyd ismine ihtiyaç duymadan solo albüm çıkartmaya devam ediyor ki esasen şuanda roger waters'ın pink floyd adına sığınarak topladığı adam sayısından çok daha fazla insanı topluyor konserlerine. pink floyd ismini çekersen zaten roger waters üzerinden, koca bir hiç kalır geriye. oysa, solo david gilmour albümlerini dinlediğinde pink floyd'un o enfes müzikal tadı kimin maharetiyle kazandığını anlıyor insan. günümüz veletleri wish you were here'ı hala aşk şarkısı zannederken de böyle aldatmaca şeylere heyecan duymalarını yadırgamamak lazım.
floydian'la, çakma pink floyd dinleyicisini ayırmak için şahane test nesnesi konserdir aynı zamanda.
bireysel not: sadece nostalji yapmak isteyen orijinal dinleyiciyi tenzih ederim.
