konu fazla kişiyle tanış olmaksa kolaydır. asla arkanıza bakmadan, samimiyeti azıcık ilerlettiğiniz insanlarla elbette sınırlı sürelerle takılmanız, bir ortamdan diğerine sıçramanız gerekmektedir. aksi takdirde bir yerde takılıp kalıverirsiniz.
yüzeysel takılınan durumlarda avantajlı hale gelen bu durum, insanlarla daha samimi olacağınız ya da daha fazla paylaşımda bulunmak isteyeceğiniz zamanlarda ters teper. bu sefer herkese selam veren ama kimsenin yanına varamayan bir tip olursunuz. işin en trajik tarafı, bu şekilde takılan veya takılmaya çalışan insanların da siz yalnız olduğunuz anda dımdızlak ortada kalması ve bu gerçekle yüzleşmenizdir. şenlik zamanı konserde romantik bir şarkı çalmaya başlayınca insanlar sevdikleriyle kucaklaşırlar, siz de mal mal etrafa bakınırken sizin gibi takılanlardan biriyle göz göze gelirsiniz. tabii ki benzer karakterler birbirleriyle anlaşamayacağı için görmezden gelirsiniz.
özetle güzel histir, iyidir, gereklidir. lakin ortamcı olma güdüsüne kendinizi kaptırmamanız gerekir, sizin o güdüyü kontrol ettiğiniz durum güzeldir. diğer türlüsü depresyona sürükler.
