mavi bir esrardı nefesin.
nefes aldım, soludum.
nefes aldım, soludum.
benliğimden benliğine taşan bir su misali taştım da taşdım.
yetmedim, yetiremedim sevgimi,
gittin, bittim.
sonra öldürdüm seni, sonra yeniden yaşa istedim.
solgun tenine dahi muhtaçtım,
kurudukça kurudum.
soldukça soldum.
sonra bende öldüm benden.
ne bir mezarım var ne bir dua edenim,
ne cennetim var ne de cehennemim,
araftı gidişin be sevgilim.
yine de maviye kızgın değilim,
yine de sana dargın değilim.
mavi bir esrardı nefesin, solur sarhoş olurdum.
mavi bir esrardı nefesin, solur ölür, yığılırdı tenine bedenim.
hikayeyi çok eskilerden alıp anlatır, dersini en içe işler şekilde üfler neyzen kulaklara. ilahi bir sesleniştir. Merak edersiniz bu neyin seslenmesi midir neyzenin mi.
neyzen üfler neye, neyzen üfler maviye...
önce durdurur düşündürür, daldırır uzaklara, götürür güneşin doğuşundan bir önceki gece karanlığına.
o kadar zifirin ardından, şafakta görürsün kızıllığı; baş kaldırı tadında,
sonra birden hava aydınlanır, bi bakmışsın dünya...
geceye yanarsın, üzülürsün lakin bitmemiştir birşey henüz, umut da vardır hani,
özgürlüğü bulmuşsundur ve kurtuluşunu da aramaya koyulursun...
o notalar, o matematik; o aradaki inişler çıkışlardır işte sözlük.
