kendinden geçmiş adam ile boğulan adam. her ikiside yukarı kaldırır kollarını.
birincisi, doğanın temel öğeleri ile uyum içinde,
ikincisi, onlarla mücadele içinde olduğunu gösterir.
içindekileri bilmem
anahtarım yok
söylentilere inanmam
çünkü aslına bakılırsa
o benim.
atlas'ın * özgür olduğunu düşünmesine izin verildi. dilediği an dünya yı omuzlarından atabilir ve çekip gidebilirdi.
fakat, o na verilen tek izin bunu düşünmesiydi.
Sekiz defter dolusu karamsarlık, bitmemiş proje, büyük olma iddiası taşımayan büyük sözler ve essahlar...buyrun burdan yakının:
"Aile yaşamı, arkadaşlık, evlilik, meslek, edebiyat gibi ne varsa her şeyde başarısız olmamın, hatta başarısız bile olamayışımın nedeni miskinlik, kötü niyet ya da beceriksizlik değil -gerçi bunların hepsinin de kendince bir rolü var bunda, çünkü "haşarat boşluktan doğar" - bütün bunların değil, ayağımın altında bir zeminden, havadan, buyruktan yoksun oluşumdur. Benim ödevim bunları yaratmak, sadece belki o zaman, elden kaçırdıklarımı ele geçirebileceğim için değil, ama elden kaçırdığım bir şey olmadığı için, çünkü ödev ödevdir nasıl olsa..."
''atlası'ın özgür olduğunu düşünmesine izin verildi, dilediği an dünya'yı omuzlarından atabilir ve çekip gidebilirdi; ama ona verilen tek izin bunu düşünmesiydi.''
bir tanede şöyle var;
''ruhsal savaşımda kendinin olanla dışarıdan gelenin birbirinden ayırma saçmalığı''.
Aforizma 59'da der ki:
ruhu gözlemleyen kişi ruha nüfuz edemez,ama hiç kuşkusuz onunla temas ettiği bir kenar çizgisi vardır. Bu temasın varlığının kabul edilmesi,ruhun kendisinin bile kendisini bilmediği gerçeğini ortaya koyar. Demek ki ruh bilinemez kalacaktır. Ruhtan başka herhangi bir şey bulunsaydı bu çok hüzünlü olurdu ama başka bir şey yok...
franz kafka'nın ölümünden sonra yayınlanan kitabı. ölmeden önce karaladığı aforizmalar, yarım bıraktığı hikayelerin yer aldığı kitap. içinde insana bu dedirten aforizmalar mevcut. fakat çok dağınık yazdığı için hikayeler genelde anlamsız. en önemlisi bu kitap bir ihanetin kitabı. çünkü kafka ölmeden önce bu karalamaların yer aldığı mavi oktav defterlerini dostu max brod'a saklaması için bırakmış. katiye'tle yayınlanmamasını istemiş. fakat dostu bu isteğe sadık kalmayarak defterleri basıma vermiş. iyi de yapmış. aki takdirde defterlerde yazanlar klasik severler için bir kayıp olabilirdi.
--spoiler--
her insan içinde bir oda taşır.bunu işitme duyusuyla bile kanıtlamak mümkündür.diyelim ki gecedir, dört bir yanda sessizlik hüküm sürerken biri seri adımlarla ilerlemektedir; bir kulak kabartan çıkarsa, duvara tam tutturulmamış bir aynanın takırdamasını işitebilir örneğin.
***
iki elim, aralarında kavgaya giriştiler.okuduğum kitabı kapayıp araya girmesin diye bir yana ittiler.sonra beni selamlayıp kavgalarına hakem teyit ettiler.hiç zaman yitirmeksizin parmaklarını birbirlerine dolayıp masanın kenarında bir koşuşturmaca tutturdular, sırasıyla birbirlerinin önüne geçerek masa boyunca bir kaç kez gidip geldiler.gözlerimi onlardan ayıramadım.onlar benim ellerim olduğuna göre yan tutmamalıydım, yanlış bir kararla başıma kim bilir ne belalar sarardım.doğrusu, görevim hiç kolay değildi, avuçlarımın arasındaki karanlık bölgede gözümden kaçmaması gereken hilelere başvuruyorlardı, ben de çenemi masaya dayamış gözümden tek bir şeyin kaçmaması için dikkat kesilmiştim.o güne dek, sol elime karşı kötü bir düşüncem olmamasına rağmen, hep sağ elimden yana olmuştum.sol elim durumu yüzüme çarparak itiraz etseydi, bu kötüye kullanılabilir duruma derhal son verirdim.fakat sol elimden ufak bir sızlanma bile işitmedim, örneğin sağ elim sokakta selam vermek için şapkamı kaldırırken sol elim kalçamda ürkekçe geziyordu.şu an sürmekte olan kavga için kötü bir hazırlık devresiydi bu.sol elim, nasıl edeceksin de sağ elimin yıllar içerisinde güçlenen baskısına dayanabileceksin?gördüğüm şey bir kavga değil artık, bu düpedüz sol elimin idam fermanı.şimdiden masanın sol köşesine sıkıştı sol elim., sağ elim düzenli olarak üzerine binip duruyor.eğer bu dehşet verici anda düşünme yeteneğimi yitirmiş olsaydım; o anda aklıma düşen bunların benim elim olduğu fikrini, öyleyse onları bir çırpıda birbirlerinden uzaklaştırabileceğim ve acı dolu kavgalarına son verebileceğim fikrini uygulamaya koyulmasaydım sol elim bileğimden kırılır, masadan aşağıya düşüp öylece kalırdı, yenilgiden dolayı sarhoşlaşan sağ elim kendini tutamaz, beş başlı kerberos * misali yüzüme saldırırdı.ama şimdi birbirlerinin üzerinde usulca yatıyorlar, sağ elim sol elimin sırtını sıvazlıyor; yansızlığını yitiren hakem, ben, bu davranışlarını başımı sallayarak onaylıyorum.
***
bu dünyanın en belirgin özelliği geçiciliğidir.böyle düşünüldüğünde asırların bir andan üstünlüğü yoktur.geçiciliğin süreğenoluşu da avuntu vermez.yeni yaşamların ancak harabeler arasında yeşermesi, ölümün yaşamdan daha diretken olduğunu kanıtlar.
***
bir çırpıda okunabilecek kadar ince bir kitapken * anlamaya çalışıp, bir de ne demek istemiş diye yorumlamaya kalktığınızda bitirmeniz bir haftayı bulabiliyor.tüm bu zeka parıltılarını, olay betimlemelerindeki kurgu ve ustalığı, üstün düşünme gücünü, olay örgüsündeki kavisleri düşününce ''çok yaşamaz bu adam'' dediğim, ardından hayatını okuduğumda 41 yaşında öldüğünü öğrendiğim kafka'nın edebi ve felsefi yanı yüksek kitabı.
