kendini kandır. 'yeterince materyalist olabilirsem eğer reddetmem daha kolay olur' gibi bir yanılsamaya kapıl. kafanda kurgula, kurgula, kurgula... tek başına iki kişilik diyaloglar yaz. sonra sil, tekrar yaz. bütün ihtimalleri düşündüğünü düşün. ama yanıl. yanıldığını bilme. daha sonra öğreneceksin. şimdilik kendine güven. ama az buz değil aşırı güven.
o'nun yanına koş. kurgularındaki gibi başla konuşmaya. kurguların ilerleyen dakikalarda fiyaskoya dönüşsün. bütün ihtimalleri düşünmediğin soğuk, çatlamış, etli, yumuk yumuk bir elden çıkmış güdümlü bir tokat gibi suratına çarpsın. anla. dünyanın kafanda kurduğundan çok daha başka bir yer olduğunu en pahalı biçimde anla hem de. az önce öğreneceğin şeyi şimdi öğrenmiş oldun.
diyalog kontrolden çıksın. hesapsızca savrul. vicdandan falan dem vur. bırak o sana bencilliğini söylesin. sen sağır ol o'na. yine bencil davran. konuşmaya başla. bu sefer fütursuzsun. bu sefer bağımsız... bu sefer bağlantısızsın. yanıldığını sonradan anlayacaksın. ama öyleymiş gibi yap. o güne kadar yaptığın bütün gemileri yak, bütün köprüleri yık. ağzınla, o körolası ağzınla her şeyi tuzla buz et, her şeyi paramparça et. can al. kelimlerinle can al... ama katil olduğunun bir tek kendin farkında olma.
sen ağzınla seri cinayetler işlemeye devam ederken bir yandan da duyumsa. ne olduğuna karar vereme. sonradan da vereme. bir koku mu bu? yoksa nefes mi? hani hint kuramlarına sardıranların "çekim" dedikleri mi? bugüne kadar kendine söylediğin yalanları unut. her boku hormonlara yoran materyalist ele alışın tıkansın. son kalende yıkılsın, yansın. bu çekimi açıklayamadı. ruhu reddettin ama hormonlar bu kokuyu, seni o'na doğru iten bu nefesi açıklayamadı. materyalizm tıkandı. bu: "aşk!"
ağzınla mahvettiklerini düzelteme. zaten imkansız. artık duyumsadığın seni çeken o kokuyu ara ki bulasın! tekrar kendini kandırmaya devam et. materyalist yalanların senin olsun, aşklara yazılmış bütün şiirler bir daha aşık olana kadar benim...
