yaş belli yerlere doğru ilerlediğinde, çocukken haz aldığın, mutlu olduğun şeylerin artık anlamsızlaştığını görüyorsan, çok ayıp, utanılcak, yüz kızartacak diye düşündüğün şeyleri umarsızca yapıyorsan artık masumiyetini kaybetmişsindir.
yaşananlar karşısında gerçekleşen durumdur. masumiyetini kaybetmiş biri, insanlardan çok fazla şey öğrenmiştir aynı zamanda. bu öğrenilenlerin çoğu üzüntüye, acıya dairdir. olgunluğun artmasıyla masumiyet denen saf duygu da körelir.
insan artık soğuk hislere kapılır bu durumda, hayata karşı soğuklaşır. güçlü ve dik olmak zorunda olan insan mamafih katı ve hissiz de olmak zorundadır. buna iten yine insanlardır.
hayata ait tüm götlüklerin, yetiştirdiği itler kanalı ile karşımıza çıkarılması sonucu oluşan duygu kaybı, bilincin açılması durumu. her şeyi yeni yeni öğrenmeye başlayan, cinsiyet ayrımının sadece saç kısalığından oluştuğunu düşünen, salak salak bisikleti ile giderken duran arabaya çarpan, annesi "çişini okulda yapma olum, hastalık kaparsın" dediği için beş saat boyunca onu tutup tam evin önüne geldiğinde işeyen, ilk öpüşmesinde heyecanı yüzünden kızın dilini ısıran çocuk, sanırım şu andaki kendini akıllı sanan adamdan kat be kat üstündü. bok vardı açtık bilinci, şahane yaşamak varken...
bir anlık olay değildir. sinsice yavaş yavaş gelişir.
yaşla, yılla ilgili değildir. ne masum erişkinler, ne masumiyetten uzaklaşmış genç inasanlar gördükten sonra bunun yılla yaşla ilgisi olmadığı sonucuna vardım.
gördüğün, yaşadığın hiç bir şey seni şaşırtmıyorsa, masumiyetini kaybedilmişsindir.
oysa şaşırmak heyecanlanmanın da gerekliliğidir, şaşırmak sorgulamanın gerekirse değiştirmeye çalışmanın da ilk adımıdır. ruhumuzun masumiyetini koruyabildiğimiz ölçüde içimizdeki çocuğu da barındırabiliriz.
