tanım: bireyin dünyaya ilk geldiğindeki masumiyetini geçen zamana karşı koruyabilmesi yeteneğidir.
Karşısına çıkan cinin "Dile benden ne dilersen" şeklindeki üç istekli sorusuna "şeker, şeker, şeker" diye yanıt veren çocuk saflığına sahip olduğum zamanlarda "Büyüyünce ne olacaksın?" sorusuna da hiç şaşmadan "muavin" derdim hep. Nedenini sorduklarında "Çünkü onlar hep geziyor" şehirleri şeklinde imla kurallarına kafa tutan sözcükler silsilesi dökülürdü dilimden.
Şimdi daha iyi anlıyorum neden kanaatkar bir yapıya sahip olduğumu. "çok para kazanıp tüm dünyayı gezeceğim." diye hırs yapmamıştım mesela. Ya da bir çok köleye sahip modern burjuva hayallerine de bulaşmamıştım o zamanlar. Şimdilerin samimiyetsizliğine inat "muavin" diyebiliyordum hep. Keşke büyümeseymişim de hep o saflıkla masumiyetimi koruyabilseymişim.
Ama şu da bir gerçek ki; o cin şimdi bir tenhada kıstırsa beni, yine aynı soruyu sorsa "iyi bir eş, iyi bir iş ve etrafımdaki samimi dostların eksik olmamasını" dilerdim.
Hayat çok da bozmamış mı beni acaba? Hırsımı ellerimle boğup başkalarını düşünebiliyor muyum hala? Galiba evet. Ya da çok mu çok oldum yine?
peşinen edit: beni bana anlatırken çok da mütevazi takılmam beklenmiyordur sanırım.
