james abimiz gayet sert giderken birden kürt hamit devreye girer,'dur lan iki dakka duygusala bağlayalım der' ve o karışık soloyu atmaya başlar,melodiden melodiye koştururken tüyleri tiken tiker eder gevrun dölü.
bu soloyu tarif etmek için kelimeler yetmez. ancak, arkada arpej atan gitarla birlikte çalınan 2 harmonik elektrogitarın üstüne, cliff burton'un muhteşem bass riffleri yazması ile ve de bunları bir araya getirip, tempoyu tutan davul partisyonlarının bir araya gelmesi ile tarif edilebilir.
dünden beri en az 20 defa dinlediğim, 10 defa çaldığım solodur. bazen ürpertir, bazen gözleri doldurur, bazen gülümsetir. james'in 23 yaşında yazdığı bir solodur.
Teknik olarak cok kolay olmasina ragmen duyguyu verebilme bakimindan calmasi zor olan solo.
Edit: "nevermore - the river dragon has come" solosu calan adamim. Zor soloysa en iyisini biz biliriz.
gelmiş geçmiş en iyi gitar solosudur kanımca. duyduğum anda ayağımı bastığım yer uçuşuyor ve ben herhangi bir kanada tutunup oradan uzaklaşıyorum. müthiş.
yapacağım underground albümde üzerine rap yapmayı düşündüğüm ancak össdeki beklenmeyen hüsran sonucu ders çalışmaya devam etme kararı alıp rafa kaldırdığım projenin altındaki güzel solo. efendim madem öyle bi şarkı olmuyucak sözlerini de veriyim de tam olsun;
Dramatik Son ( master of puppets rap version)
Belki hücreler kansere yem olur, belki de kalp krizi yolumun sonudur.
Yok be dostum o kadar da uzun değil, intihar uykusu son sayfam olur.
Yenildiğim kadar savaştım bu yolda, ama savaştığım kadar da pes ettim.
Bataklıkta her gün daha batıyorum, ama en dibe vurmaya yok niyetim.
Elini uzat diye her gece yalvardıysam da aldırış etmedi bana.
Girdap oldu umutsuzluğum içine çekti ben hiç bir limana yanaşamadım.
Yorgun bedenime darbe lazım, zihnimin koridorları fazla hasarlı.
Dramatik öykünün kahramanı, intihar ateşinde yansın kimliği.
ve arpej girer. o arpejdir ki tek başına piyasaki bütün şarkıları ezer geçer. insana derdini unutturur. ayrı olarak incelenmesi gerekir. sonsuza kadar çalınsa da asla sıkmaz, baymaz. zevk verir. öyle bir arpejdir... ilk etabını net olarak dinlersiniz...
ikinci seferde hepsi sustainli olmak üzere;
4.teldeki mi'yi duyarız, ardından fa#,sol...
3.tele geçer... la verir, si derken son olarak re#'i işitiriz. ve o eşsiz solo başlar...
hayat durmuştur o an. neyin önemi vardır ki. nasıl bir insan böyle bir solo yazabilir ki? yazmış olabilir ki? insan kendinden utanır birazda. çünkü james hetfield'ın bu soloyu yazdığında, sadece 23 yaşında olduğu gerçeğini kendine yediremez. ama iyiki de yazmıştır der. hem kimin umrunda. o an nefes aldığınının bile farkında değildir muhtemelen. evrende geziniyordur... ne yazık ki her güzel şeyin bir sonu vardır. solo biter bitmez başta ki arpej tekrar çalınır, fakat bu sefer distortion'la...
Master, master, wheres the dreams that Ive been after?
Master, master, you promised only lies
Laughter, laughter, all I hear and see is laughter
Laughter, laughter, laughing at my cries
