Hayatın acımasız dramatolojilerinden birisidir. Yıllarca aradığım eski manitamı yolda görmüşüm ama tanıyamamışım.
Ayfer mahallemizin gülüydü. 40 takla attıktan sonra zor da olsa tavlamıştım. Bu dillere destan aşkımıza bütün mahalle şahitti. Kırlarlarda kovalaşırdık, kelebekler gibi. Neyse bi gün beni ve mahalleyi terk etti. Onu bulmak için Yozgat'tan izmir'e, Bayburt'a, diyar diyar gezdim yıllarca. O çeşme senin bu sedir ağacı benim her yere baktım. Burdur'a bile baktım o derece. Arayışım on yıl sürdü. Onuncu yılımda ümidimi kestim ve unutmaya çalıştım.
Tunalı Hilmi caddesinde gezerkene bir kız ilişti gözüme, maskenin üstündeki ep ela gözleri, kızıl saçlarıyla büyülerken geçip gitti yanımdan. O dişi hanımı tanıyordum eminim ama çok da şaaapamadım.
2 hafta içim içimi yedi. En sonunda ampül yandı ve ayfer'in olabileceğini düşündüm. Feysbuk kullanmıyordu ama arattım ve buldum. O gün Tunalı Hilmi'de çek-in yapmış. Ve dünyam başıma yıkıldı. Yıllardır hayalini kurduğum romantik buluşma fırsatı ayağıma kadar gelmiş ama mal gibi kaçırmışım. 7 gündür de ağlıyorum. Eşim dostum beni hastayım sanıyor fas'tayım hiç kimse bilmiyor.
Hayat çok acımasız be usta. Neyse balkonda çok üşüdüm içeri giriyorum ben. Sigaraya da zam gelecekmiş.
