Ricardo malların birbirleriyle içerdikleri emek miktarı oranında değiştirildikleri fikrinde sonuna kadar ısrarlı oldu, ama bunun getirdiği bazı teknik sorunları çözemedi. Marx ricardo nun değer teorisini artı değer teorisine götürdü: malların değeri, içerdikleri ortalama soyut emek miktarıyla belirlenir. Bunu( c+v+s) olarak gösterebiliriz. Burada c makine, hammadde ve aramallarının üretimdeki payını, v değişir sermayeyi ( ücret), s ise artık değeri gösterir. Artı değer canlı emeğinin üretim sürecinde yarattığı değerin işçilere ödenmeyen kısmıdır. Canlı emek, normal koşullarda kendi değişim değerinin karşılığını alır; ama canlı emek kendi değerinden fazlasını yaratmak özelliğine sahiptir. işte kapitalistin el koyduğu kısım budur ve karın kaynağını oluşturur.
(bkz: artı değer)
